De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 60]

Twee gedichten
Leo Vroman

Bali

Braaf hoe hun puisteenwerkelijke Goden
niet vluchtten toen ik voelde ze te zien
maar doodstil wachtten of ik dan misschien
de polsslag merkte van hun stille doden

en uit hun vouwen en gevouwen handen
sprongen door de kinderen en vrouwen
trouw vervlochten en ineengevouwen
kleine kakelbonte offeranden

bloemen en mensen die elkaar bevolken
vonden in de lucht hun onderkomen
bij donderwolken hoog als mangabomen
en mangabomen hoog als donderwolken
boven de groen geschubde berglanden

[p. 61]

Jakarta

De ademloze nanachten waarmee
het gezoem van de nabije muggen overging
in het gezoem uit een ontwakende moskee
jeukten van betovering en jeuk

Later bij het eerste morgenlicht
hoorde ik Lina de blaren
die die nacht gevallen waren
teder wegvegen van het tegelpad
en met haar veel te mooie gezicht
kleine regels neuriën
van volksliedjes of olijkheden?
Soendanese melodieën?
Gebeden?

Linalief hoe kon ik het geluid vergeten
dat ik nu pas weer in Tineke herken
en al een halve eeuw genoot?

Jouw volk waar ik niets van blijk te weten
dan dat ik er voorgoed verliefd op ben
vervult leven en dood

(Brooklyn, 8 febr. 1988)