De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 47]

Nederlandse poëzie

[p. 48]

Gemarmerd rijk
Johanna Kruit

1

Zij is te ver om te berijken. Verleden
kent geen mededogen. Nacht verbergt zich
in haar ogen. Toenaderingspoging ontweken.

Het huis is vol jaren. Vaders vermommen zich,
verklaren zich nader. Geluiden gaan liggen in
duister. Zie hoe zij luistert naar gevaren.

Zet haar terug waar zij hoort, geef haar een
omtrek: iets van de wind of daaromtrent.

2

Haar moeders droeve hand. Onsterfelijk het
wuiven en verdwijnen daarvan. Zij staat
haar leven stil bij wat niet kan.

Smijt ramen vol regen, houdt alle woorden
tegen om stilte die is gaaf gebleven.
Bevroren tijd zal niet bewegen.

Zij houdt het landschap vast. Haar dagen
zijn als met ijs bestoven lakens.

[p. 49]

 

3

 

 

 

Zij glijdt uit haar slaap, telt stappen.

 

Niemand vertelt dat ze waakt. Ergens

 

stroomt water. Misschien zijn het woorden

 

 

 

in een kamer die onverwachts binnenkomen.

 

Maanlicht beschijnt plaatsen achter de

 

ramen. Zij bezoekt zichzelf als een zee.

 

 

 

Loopt langs het water in duister. Draagt

 

wat ze heeft afgeluisterd verder naar later.

 

 

 

4

 

 

 

Soms vaart ze terug, spoelt aan in

 

gedachten. Wandelt naar binnen als

 

licht. Voorzichtige voeten komen

 

 

 

in beeld, tastende handen. Twijfels

 

groter dan weten. Verzwegen landen

 

krijgen naam als in een vorig leven.

 

 

 

Dan weer voorbij nog voor wordt begrepen.

 

Elk woord een woord om te vergeten.

 

 

 

5

 

 

 

Hoe zij kan haten. Het landschap vol

 

gaten kijkt. Hiaten in de tijd omzeilt,

 

diep in zichzelf wil praten.

 

 

 

Eeuwig verleden leest en huivert bij

 

het omslaan van dagen. Wie kan als

 

zij de nacht aanraken? Steeds weer

 

 

 

haar kijken dat geen einde neemt.

 

Zij kent van toekomst het bewaren.

 

 

[p. 50]

 

6

 

 

 

Soms wordt haar denken taal, bouwt zij een

 

huis en gaat voorzichtig door de uren.

 

Troostende muren verbergen haar. Kale

 

 

 

kamers worden ingericht. Gezichten

 

krijgen naam. Uit welke kamerhoek

 

verschijnt gevaar? Loop mee langs

 

 

 

haar angst als ze komen; de stemmen

 

die lachen, haar nachten ombrengen.

 

 

 

7

 

 

 

Zoals een vogel veren op het water

 

wiegt ze verdriet: schommelend blauw van

 

oude schepen. Onbegrepen kleur. Verschoten

 

 

 

angst voor wie niet weet. Hemel bereidt

 

sneeuw voor, bespreekt de wind, verhaalt

 

van winter. Hoe onbereikbaar ver ze is

 

 

 

terwijl je naar haar kijkt. Ontluister

 

die schoonheid niet: gemarmerd rijk.