De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 156]

Zij tweeën
James Lasdun
(Vertaling J. Eijkelboom)

Hun levens veranderen in goud. De deur staat
stijf van brons, zijn eigen deftige portier -
een afscheidshand duikt op
uit het metaal waarnaar ik grijp. Zie hier
hoe zomergloed als lak over de vloer gaat.

Ik stap naar binnen. In een pendule slaat
de hamer een signaal. De veer ontrolt zich
zichtbaar onder glas. Alsof een lichaam
werd gevild om wille van een ziel en elk ding,
op de verborgen hartslag van tijds trommel na,

werd blootgelegd... Hun kamers bergen
geen geheim; ik leid hen tweeën af
uit elke hoek, zelfs uit een plantenbak
waarin een tulpesteel als alchemist
de grond omzet in glazig-gouden schelpen.

The two of them

Their lives are turning into gold. The door
Bristles with brass, its own commissionaire -
A valedictory hand swims up
Through metal as I grasp it, then the glare
Of summer spills like lacquer on the floor.

I step inside. A domed clock's pendulum
Taps out a rally. Under glass, the spring
Visibly unwinds. It's like a body
Flayed open for its soul, where everything
But the invisible, heartbeat-beaten drum

Of time itself is shown... Their rooms withhold
No secrets; I deduce the two of them
From every corner - even a window box,
The alchemist in the tulip stem
Transmuting earth to shells of glassy gold;

[p. 157]

[Nederlands]

Zij leven in die glans, van 's ochtends als ik zie
hoe een van hen stofs sterrebeelden van het vernis
veegt, de weerschijn van het geel katoen
opkomt en lichter wordt, tot die stof zelf,
net toen het goud zou worden, erop stiet

en het weer uitblies... Soms tref ik ze aan
in de tuin, gin in de hand,
de prik nog bruisend door het glas,
insecten op hun huid als korrels zand
en luie vingers rond limoenen in een schaal.

Zomeravonden... stilte als een laken met moeten
erin van geluid, voorbij de muur,
als een reuzenklok - en nu en dan valt 's nachts
een gouden tennisbal, bijna van vuur,
uit het duistere blauw, stuitert voor onze voeten.

Dit duiveltje rolt grappig om ons heen
tot het bij iemands stoel stopt en zich neerlegt.
Dan is het als een kilte, en ik bedenk
hoe het zal zijn als ik ze niet meer aantref,
eerst van hun tweeën één, dan geen.

[Engels]

They're in this sheen, from mornings when I'd watch
One of them brush the zodiacs of dust
From varnished wood, the yellow cotton's dark
Reflection rising, brightening, till just
As it was turning into gold, the touch

Of its own substance snuffed it out... Sometimes
I find them in the garden, gin in hand.
The fizz still showering upward through the glass,
While insects brush their skin like sprinkled sand
And lazy fingers spin a bowl of limes -

Summer evenings... silence like a sheet
Pockmarked by a sound, beyond the wall,
Like a giant clock - and once or twice a night,
A golden, almost luminous tennis ball
Drops from the dark blue, bounces round our feet,

A compact imp that skitters on in fun,
Idling to a halt at someone's chair.
And then it's like a chill, and I imagine
Arriving to discover no one here,
The two of them now one of them, now none.