De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 132]

Twee gedichten
Vladislav Chodasevitsj
(Vertaling Werkgroep Slavistiek Leiden)

Voor de spiegel

Nel mezzo del cammin di nostra vita

Terwijl ik mijzelve aanschouwde
Dacht ik: Ik, wat een zinloze kreet.
Heeft ooit moeder van die daar gehouden,
Van die gelige, grijzige, koude,
Die net als de slang alles weet?

Is die jongen die 's zomers op feesten
In Ostankino danste en zong,
Dezelfde die nu door de meeste
Naïeve poëtische geesten
Wordt gevreesd om zijn vlijmende tong?

Die in nachtelijk twisten verbrandde
Alle vuur van zijn jeugdig gemoed,
Ben ik dat die door schade en schande
Ieder tragisch gesprek laat verzanden
En er liever het zwijgen toe doet?

Maar zo is het altijd halverwege
Het noodlottige aardse bestaan:
Van het een naar het ander gedreven,
En opeens door woestijnen omgeven,
Ieder spoor is verloren gegaan.

Nee, geen panter deed mij belanden
Op een zolder in Montparnasse.
Geen Vergilius reikt mij de handen, -
Niets dan eenzaamheid - binnen de randen
Van het waarheid sprekende glas.

(1924)

Перед зеркалом

Nel mezzo del cammin di nostra vita.

Я, я, я. Что за дикое слово!
Неужели вон тот - это я?
Разве мама любнла такого,
Желтосерого, полуседого
И всезнающего, как змея?

Разве мальчик, в Останкине летом
Танцовавший на дачных балах, -
Это я, тот, кто каждым ответом
Желторотым внушает поэтам
Отвращение, злобу и страх?

Разве тот, кто в полночные споры
Всю мальчишечью вкладывал прыть, -
Это я, тот же самый, который
На трагические разговоры
Научнлся молчать н шутить?

Впрочем - так и всегда на средине
Рокового земного пути:
От ничтожной причины - к причине,
А глядишь - заплутался в пустыне,
И своих же следов не найти.

Да, меня не пантера прыжками
На парижскиӣ чердак загнала.
И Виргилия нет эа плечами, -
Только есть одиночество - в раме
'оворящего правду стекла.

1924

[p. 133]

[Het is een vreugde en een last]

Het is een vreugde en een last
Een afgetakeld lijf te dragen.
Wat vroeger wild en bloeiend was
Is nu vermoeid en aangeslagen

Het bloed gaat in een trage stroom,
De moegeworden schouders zakken.
Zo nijgt een volle appelboom
Onder gewicht van eigen takken.

Gij jongelieden hebt geen weet
Van tederheid en smart die maken
Dat bomen met hun bladerkleed
Eens nog de aarde willen raken.

(1920)

И весело, и тяжело
Нести дряхлѣющее гѣло.
Что буйствовало и цвѣло,
Теперь набухло и поарѣло.

И кровь по жнламь не спѣшнть,
И рукн повисають сами.
Такь яблонь осенью стонть,
Отягощениая плодамн,

И не постнгнуть юнымъ, вамъ,
Всей нѣжностн неодолимой,
Съ какою хочется аѣтвямъ
Коснуться вновь аемли роднмой.

1920.