De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 128]

Vertaalde poëzie

[p. 129]

Twee gedichten
Anna Achmatova
(Vertaling Werkgroep Slavistiek Leiden)^*

[Maandagavond]

Maandagavond. Een uur of zeven.
De stad die in nevelen baadt.
Ooit heeft een dwaas geschreven,
Dat er liefde op aarde bestaat.

En iedereen ging het geloven,
Want iets anders konden ze niet:
Eeuwige trouw beloven
En zingen een liefdeslied.

Aan enkelen is het gegeven,
Te zien hoe het werkelijk is...
Ik zag het, en nu is mijn leven
Gedompeld in droefenis.

(Petersburg, 1917)

Двадцать первое. Ночь. Понедельник.
Очертанья столицы во мгле.
Сочинил же какой-то бездельник,
Что бывает любовь на земле.

И от леностн илн со скуки
Все поверили, так и живут:
Ждут свиданий, боятся разлуки
И любовные песни поют.

Но иным открывается тайна,
И почиет на них тишина...
Я на это наткнулась случайно
И с тех пор всё как будто больна.

1917

Пемербуре

* De werkgroep bestaat uit Margriet Berg, Yolanda Bloemen, Wanda Bruining, Karin Heller, Sjifra Herschberg, Nettie Jansen, Anne Pries, Karel van het Reve en Marja Wiebes. Dit najaar zullen de verzamelde vertalingen van de werkgroep verschijnen onder de titel ‘De meisjes van Zanzibar,’ bij uitg. Gerards en Schreurs, Maastricht.

[p. 130]

Voronezj

Aan O.M.

De hele stad ligt onder ijs, bevroren,
Met bomen, muren, sneeuw, als achter glas.
Onzeker trekt de arreslee haar sporen,
Ik loop op het kristal met bange pas.
Boven het beeld van Peter een saffieren,
Wazige hemel, raven, populieren.
Het land rondom bewaart het krijgsgeweld
Van zegepralend waaiende banieren
Over de heuvels van het Snippenveld.
De toppen van de populieren klinken
Boven ons hoofd. Nu lijkt het nog het meest
Of zij te saam op onze jubel drinken
Als duizend gasten op een bruiloftsfeest.

Maar in het huis van de verbannen dichter
Staan angst en Muze beurtelings op wacht.
En het wordt nacht,
En daarna wordt het nooit meer lichter.

(4 maart 1936)

Воронеж

О.М.

И город весь стоит оледенелый.
Как под стеклом деревья, стены, снег.
По хрусталям я прохожу несмело.
Узорных санок так неверен бег.
А над Петром воронежским - вороны,
Да тополя, и свод светло-зеленый,
Размытый, мутный, в солнечной пыли,
И Куликовской битвой веют склоны
Могучей, победительной земли.
И тополя, как сдвинутые чаши,
Над нами сразу зазвенят снльней,
Как будто пьют за ликованье наше
На брачном пире тысячи гостей.

А в комнате опального поэта
Дежурят страх н Муза в свой черед.
и ночь идет,
Которая не ведает рассвета.

4 марма 1936