De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 104]

Vier gedichten
Nico Scheepmaker

Dochters

Als straks mijn dochters groot zijn, en ik oud,
dan zullen zij mij, godlof, nog verzorgen.
Liefst van de vroege ochtend tot de morgen -
tenslotte zijn zij geen van twee getrouwd.

O, sjans genoeg! Het zijn ook mooie meiden,
ze hebben wat je noemt bepaald iets knaps.
Maar ja, ze passen liever op hun paps
dan voor zo'n jongeman van hem te scheiden.

Zo zie ik helder mijn toekomstig leven:
twee opgeschoten meisjes die mij niet
uit plichtsgevoel verwennen, met verdriet,
maar wijl zij zoveel om hun vader geven!

Daar staat iets tegenover van mijn kant:
ik leer ze hoe in werkelijkheid de mensen
- zelfzuchtig als zij zijn, want heus, ik ken ze! -
zich plegen te gedragen in dit land.

Zodat ze dat maar beter kunnen mijden:
die onrust en 't verdriet om iemand vreemd
die hun het uitzicht op hun paps ontneemt,
waardoor zij zich niet aan hem kunnen wijden...

[p. 105]

De dood

Ik denk soms dikwijls aan de dood,
lees overlijdensadvertenties
- dat zijn pas lovende recensies! -
en voel mij als een schip in nood.

Toch ben ik iemand om te leven,
het leven is zo zonneklaar
- én 10 procent én betere waar! -^*
en bovendien: het duurt maar even.

Je denkt, dat was 'n jaartje terug,
maar 't blijkt al zeven jaar geleden:
't lijkt zo langzaam, 't gaat zo vlug!

Maar dat is onvoldoende reden
te zwelgen in zo'n doodsbesef:
wat zul je leven zonder lef?

* Evenals ‘Het snoepje van de week’, dat wél in onze taal geïntegreerd werd, is dit een slagzin van het opgeheven grootgruttersconcern De Gruyter. (Red.)

[p. 106]

Sportieve meid

Mijn vrouw houdt niet van sport, maar godzijdank
beoefent zij die ene sport met verve,
zodat wij ons noch met een spermabank,
noch hoeven te behelpen met conserve.

Zo menig huwelijk valt al snel in scherven,
de vrouw wordt bij het zien van 't bed al krank
en hij moet langs de Walletjes gaan zwerven
en raakt van lieverlede aan de drank.

Ik vind het, al bij al, dus niet bedroevend
dat mijn geliefde, met halsstarrigheid,
geen enkele vorm van buitensport beoefent.

Zij is in bed toch een sportieve meid,
met wie ik, vooralsnog niet hulpbehoevend,
een leven zonder complicaties leid.

[p. 107]

Ruimte

Wat liefde is dat weet ik niet,
is het gesublimeerd verdriet
of is het droefheid in kwadraat
omdat een man zijn vrouw verlaat
(of omgekeerd) zodat hij weet
hoe zij met mes en vork eet
of hoe zij met haar benen wijd
zo'n beetje doet alsof zij vrijt?

Wat liefde is dat weet ik best,
't is het verlangen dat nog rest
na alle vreugde, alle pijn
om met elkaar vereend te zijn.
Ik ken je dacht ik door en door
van rechtervoet tot linkeroor
en wat ik daar nog tussenin
na twintig jaar nog steeds bemin.

Want wat je kent vermindert niet
de grootte van het grondgebied
waarop je samen eensgezind
het leven deelt met kind en kind.
Integendeel, want wat je kent
vermeerdert alles wat je bent,
er komt alleen maar ruimte bij
in dat bestaan van jou en mij.