De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 42]

Uit: ‘Rondom een afscheid’
Johanna Kruit

Hoe je verdwijnt. We spreken toekomst af.
Mist legt omtrek vast van wat daarachter
anders schijnt. Ik wandel door de dag
alsof je er nog bent. Alleen zijn moet

gewend raken aan rust van zekerheid.
Duisternis schuift door de uren als
een zwaar gordijn. Het lamplicht
komt de kamer in als een geheim.

Mezelf verlaten als ik slapen ga en
klein de ruimte vul van kamer trap en
bed. Gesloten deur om wat gebeuren kan.
Angst die zich op meubels zet.

Verbaasd ontwaken in het licht en
stilte raken van de spiegel die
mijn ogen vangt.
Een oorlog ritselt in de krant.

[p. 43]

 

Geen uitzicht dan wat ramen van een

 

bus mij laten zien: polders, huizen of

 

een boerderij. Als in een film die ik al

 

ken rij ik voorbij. De stad ontvangt me

 

 

 

in een web van straten. Ik vul de gaten

 

van de dag met kijken naar wat ik be-

 

dacht maar wil naar huis. Alsof je op

 

me wacht kom ik weer thuis.

Landschap in wind. Hoe vind ik de
geluiden van je gaan? Ergens moet zij
geschreven staan. Verzameld in mijn hoofd
is er een stem die over toekomst zingt.

Ik neem de woorden in beslag: dacht ik nu
echt dat je verdween? Wat is een houvast
klein wanneer je wacht. Gerieflijk ingericht
heb ik de nacht die straks van ons zal zijn.