De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 28]

Drie gedichten
Johanna Kruit

De Schoone Waardin (Walcheren)

De polder ligt verzonken in gedachten.
Brutale dijken lopen door het land
van Ritthem, waar nog een stuk strand
bij eb schatgraven toelaat. Achter

het paalhoofd deelt een harde wind
handtekeningen uit aan gretige golven
die lang geleden resten verzwolgen
die wij willen vinden. De Schoone Waardin

werd een legende. We zoeken verhalen
in scherven en steen. Antwoord op vragen
vergt aandacht. Donkere wolken jagen
voorbij. Ons naarstig vertalen

eindigt abrupt. Regen legt zich neer
op de plaats waar we zijn. En dan niet meer.

[p. 29]

Walcheren, bij avond

De dag gaat dicht als een deur. Jij schudt
een sprookje uit je mouw. We lopen
langs het duinpad naar de sterren en open
gaat de nacht. De lage lichten van de kust

beloven meer dan je kunt zien. Een visser staat
met zijn lantaarn aan zee. Het silhouet
van een geluidloos schip wordt neergezet
tegen de einder en verschuift. Met regelmaat

van enkele seconden zwaait een armvol licht
vanaf de vuurtoren over ons heen. De wind
gaat liggen in een dal, de avond wint
het van de dag. En dan van ver komt er een dicht-

regel van Achterberg over het schaduwpad:
‘Aan het roer dien avond stond het hart.’

Oude veerhaven bij Kats

Geen meeuw zo hoog die niet tegen ons krijst
wanneer we gaan langs oevers van bazalt
achter de dijk, waar steeds een torenvalk
omhoogklimt, bidt, en afstand schrijft

tussen zijn jachtterrein en ons. Verlaten is
de oude haven die verviel. Gras loopt ver
over het plein waarvan de stenen her en der
verzakten. Auto's stonden waar nu water is.

Verleden komt hier aan het licht. De wind
draagt als een lopend vuurtje alles aan
wat ik wil zien. Ik zoek een naam
voor wat er is. Mijn denken vindt

geen houvast meer. Jij legt in beelden vast
wat er nog over is van wat eens toekomst was.