De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 34]

Drie gedichten
Maarten Doorman

IJskristallen

Zo koud werd het in huis,

zo koud als de winter
dat we vastvroren
aan elkaar.

Elke poging tot een gebaar

ging verloren in
splinters ijs op de huid.
Elk geluid werd flinterdun.

Toen de dooi inviel

smolt ook de glasheldere pijn
die ons zo omzichtig had aangeraakt.

O, dat ijskoud liefhebben

dat mijn samenzijn met jou
mogelijk maakt, onmogelijk maakt.

[p. 35]

Ingevroren, bewaard (1)

Langs de slootrand gleed ik

naar beneden, gehurkt
op het ijs.
Alles was heel wit.

Ik wiste de sneeuw van het water

tot ergens zichtbaar
de diepte werd.

Daar zat een kikker heel stil

onder mijn voet, hij staarde
naar belletjes in het loden licht.

Koud streelde mijn kleine hand

het harde oppervlak.
Wij keken een andere kant op,
ik tegemoet.

Ingevroren, bewaard (2)

Zo had ik kort daarvoor gelegen

in het ziekenhuis,
een beetje schuin
bij een wand van glas.

Daarachter mochten mensen

bewegen: ik in mijn eigen verband
gewikkeld
peilde nog niet de afstand.

Die bleek heel klein,

ook toen de ruit weg was
lieten ze mij niet vallen.

Alleen op het ijs was ik alleen

met mijn dodehand.