De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 145]

Twee gedichten
Henrik Ibsen^* (Vertaling Lisette Keustermans en Peter Verstegen)

Verbrande schepen

Hij wendde van het noorden
de stevens van zijn boten
en zocht de speelse sporen
van lichtere goden.

Bakens van het sneeuwland
doofden in de baren;
faunen van het zonstrand
stilden zijn begeren.

Hij verbrandde zijn schepen; -
blauwige rooksporen
als bruggedekstrepen
wervelden naar 't noorden. -

Vanaf bebost zonstrand
rijdt een ruiter naar
de hutten van het sneeuwland,
iedere nacht weer.

* Henrik Ibsen (1828-1906): de beroemde toneelschrijver heeft één dichtbundel gepubliceerd (Digte, 1871), waaruit bovenstaande gedichten.

Brendte skibe.

Han vendte sine skuders
stavne fra nord.
sogte lysere guders
legende spor.

Snelandets bauner
slukned i hav:
solstrandens fauner
stilled hans krav.

Han braendte sine skibe: -
blanende rog
som en bro-banes stribe
nordover fog. -

Mod snelandets hytter.
fra solstrandens krat.
rider en rytter
hver eneste nat.

[p. 146]

Heen!

De laatste feestelingen
brachten we tot het poortje;
op de nachtwind ging de
rest van het afscheid verloren.

In tienvoud lagen woning
en tuin nu verlaten,
waar zojuist zoete tonen
mij dronken maakten.

Het was een feest maar, -
voor de nacht zonder maan;
zij was een gast maar, -
en is nu heengegaan.

Borte!

De sidste gaester
vi fulgte til grinden;
farvellets rester
tog nattevinden.

I tifold øde
lå haven og huset,
hvor toner søde
mig nys berused.

Det var en fest kun,
før natten den sorte:
hun var en gaest kun, -
og nu er hun borte.