De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 40]

Vier gedichten
Leo Vroman

Weegbree

Ik wilde eens wat met weegbree praten
want allerwegen vindt men dat
zijn steeltjes opstaan langs de straten.
Alleen zijn blaren houdt hij plat.

Ik zei hem bladgroen, rupsekwaad en
wortels en ik weet niet wat.
Dit beviel mij inderdaad en
de weegbree hield zijn blaren plat.

Maar toen aaide ik zijn aartje
want dat stak zo leuk naar boven.
Ik zei hem wat ik was en wie.

Er kwam geen antwoord uit het staartje:
de weegbree kon mij niet geloven,
zien of luchten of alle drie.

[p. 41]

Wilde wikke

Ik boog mij tot een wilde wikke:
‘wat is eigenlijk dat verband
tussen die kale plant, die dikke
stronk en dat reepje krant?’

‘Ikke,’ zei de wikke, ‘ikke.’
Een rankje greep mij bij de hand
om die bij alles vast te strikken
met inbegrip van klei en zand.

Ik liet mij door haar bloemen aaien
en door haar bleke vingers likken
zelfs aan mijn eigen binnenkant.

Nu mag ik met haar zaden zaaien
en lekker tot haar stut verstikken
diep door de dood geplant.

Vergeet-mij-nietjes

Wat moet nog dat individuele?
Hoe blauw jullie ieder ook bent
jullie blijven gehecht aan je stelen
en worden als groepje herkend.

Wie kan het van ons uit ooit schelen
hoeveel werk en zelfs hoeveel pijn
het je kostte om niet een der velen
maar je bloedeigen bloempje te zijn?

Ik droom van een hut in de bossen.
Langs het bed en uit groeiende spleten
komen helgroene blaadjes en sprietjes

en ik slaap achter sluiers van mossen
volmaakt vergaan en vergeten
omringd door vergeet-mij-nietjes.

[p. 42]

De dagen binnen de dag

Ik werd buiten aan tafel gezet
en weer levend alleen gelaten.
Ik begon blauwe astertjes met
witte te horen praten.

Ik dacht aan de tijd en ik dacht
aan de tijd in de ruimte en zag
de dagen binnen de dag
in het lijstloze raam van de nacht.

‘Enkel wanneer je glimlacht
weet ik dat ik glimlach
ook telkens als ik je droom

in de stortvloed van onze jaren...’
schreef ik, en iets van ‘bedaren’,
het ‘verbreden van de stroom’,

ja zelfs een vers over een verre vloed.
Toen keek ik op. Ik vond mij even later
in borsthoog lauw onmerkbaar water.
Ik doorwaadde het in trage spoed

en bereikte het onbevolkte droge
waar alleen het korte gele gras
en mijn eigen oogopslag bewogen.
En toen stond ik op een bergpas.

Verweg waren hemelhoge bergen.
Onder de donkere wolken glom hun sneeuw.
Maar wat voor stipjes kropen langs hun voet?

Daar vluchtten toch nog menselijke dwergen
voor de schaduw van de naderende eeuw
de naderende eeuwen tegemoet.