De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 31]

Drie gedichten
Erik Spinoy

Henry Moore in Palais Auersperg

Een duif

Bereikt een tak. Een klank,
Van knarsende scharnieren,

Hangt in de zilveren lucht
En is weer uitgewist.

Klimop bekleedt verweerde stammen.
De cirkel van kastanjes, langzaam uit

Elkaar gehaald, legt op het grasperk
Nog de handen van zijn schaduw

Bedekt het met een zoete regen
Van genade, van gebladerte.

En midden in de tuin ligt
Wit en vol van rust een marmeren

Gewricht.

[p. 32]

Meermin

Ze heeft een vijver

Onder zich, een tuin en een paleis
In het vooruitzicht en in zichzelf de
Onpartijdigheid van wie alleen maar
Stilstaat. Levens lang al ziet ze

Elk seizoen - ontluiken en weer
Kleumend dichtgaan. Verval, kortom, in
Alle mogelijke refreinen. Ze kent de
Zinloosheid van het aanhoudende

Herstel, als van een huis dat al
In vlammen staat. De haast waarmee
Iets wordt, zodat het haast met lege
Ruimte samenvalt, kan haar niet

Deren. In wat ze ziet kent ze zichzelf, het
Staat in haar gebeiteld.

[p. 33]

Wapenrustingen

Eeuwenlang. Vertraagde lente, alle

Licht blijft nog voorzichtig
Winters porcelein. Op de vijvers
Rust nog steeds het deksel van het
IJs, terwijl de dwangbuis van hun

Zwijgen - hun gelijkenis - nog
Altijd op de trappen voor de
Gloriette ligt, en zich al eeuwen
Tegen alle stijgende bewegingen

Verweert. Want ook al staan ze
Klaar (zo hoog verheven boven
Balustraden dat ze slechts een
Bovenmens kunnen verwachten), ze willen

Geen voltooiing. Zelfs als er al een aankomst
Is, zal het er geen van goden zijn.