De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 28]

Communicerende vaten
Judith Elfferich

Zo ontroostbaar valt de regen,
valt en pointilleert de wegen,
valt en vult gedachtengangen,
valt en wist de staande stad.

Zo ontroostbaar vloeit de zee
bijna over van verlangen
droog te vallen, weg te ebben.

Zou de zee er weet van hebben
dat ze net als regen nat is?
Zouden ze elkaar herkennen?

Zo er iets als troost bestaat,
lief, dan denk ik dat het dat is.