De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 150]

Twee gedichten
Zsuzsa Takács^*
(Vertaling Erika Dedinszky)

Barnsteen

Kever,
huilt in de
steen, wil weg naar
veiliger oorden, maar de
vleugels gekruisigd huilt hij
voortaan gevangen in barnsteen. Ik
rust op je schoot, roerloos, opdat je me
schut, aanraakt en draagt! tot jij - genoeg!
roept en me van je schoot rukt blijf ik bij jou.
Buig je over me heen en glimlach! Van een baby die
de boel belazert, de kudde wegdrijft, eerst, en dan
terug in zijn wieg stapt, is mijn onschuld! en o wee
als je niet naar me omkijkt, want dan dood ik me.
De zon strijkt rokken glad aan de waslijn.
De lucht glanst van bedreiging, je vreet
me geheel op of laat me vallen. Bang
ben ik als het lam bij het naderen
van de feestdag, dat het geslacht
zal worden of níet geslacht.
Weg van hier, naar veiliger
oorden, de kever vliegt
in gedachten uit de
steen, net als jij
je hand naar 'm
uitsteekt, ja
dan, juist.

* Zsuzsa Takács (1938) wilde aanvankelijk arts worden, later volgde ze colleges aan de Academie voor Toneel en studeerde tenslotte aan de faculteit van letteren en wijsbegeerte van de universiteit van Budapest af in Spaans en Italiaans. Ze doceert er momenteel Spaans. Naast diverse poëziebundels heeft ze ook vertalingen van Spaanse, Italiaanse en Franse dichters gepubliceerd. Enige jaren geleden trad ze voor het Nederlandse publiek op in centrum 't Hoogt te Utrecht, in het kader van een literaire uitwisseling tussen de NOS en de Hongaarse Radio. Bij diezelfde gelegenheid lazen ook András Mezei, Miklós Veress, Ottó Orbán en Imre Oravecz gedichten. Eerder is werk van haar verschenen in Kentering, 4/1975. Haar voornaamste thema is: de relatie tussen mannen en vrouwen, ouders en kinderen.

Borostyán

Bogár
sír a kőben,
biztosabb helyre
innen, szétfeszített
szárnnyal sír a borostyán
ban ezentúl. Öledben fekszem
mozdulatlanul, hogy védelmezz, érints
és viselj! míg nem mondod, elég! és kitépsz
ölodből, itt vagyok. Hajolj fölém, és mosolyogj!
Csecsemő, aki tetteti magát, elhajtja a nyájat, s
a bölcsőbe visszafekszik, olyan ártatlan vagyok!
és ha nem figyelsz rám, én megölöm magamat.
Szoknyákat símít a kötélen a nap. Fenyege
tések villognak a levegőben, hogy föl
falsz, vagy elejtesz. Félek, mint a
bárány, ha jön az ünnep hogy le
vágják, s hogy nem vágják le
mégsem. Biztosabb helyre
innen, a kőből a bogár
gondolatban kiröpül,
amikor mosolyogva
nyúlsz utána,
akkor.

[p. 151]

Twee kamers

Ik ging hem achterna. Door opgezette lippen, brandende
oogleden uit mezelf puilend, smeekte ik hem:
- omhels me! alles wordt zoals jij wilt
als ik maar nooit meer hoef te
beslissen, want de kans op een volgend misverstand
is groot en dan doe ik jou pijn en
daarom, moeder-vader-lief-van-me, zal voortaan alles
zijn zoals jij het voorschrijft.
Ik schaamde me: of een slak vóór ons
overeen glazen plaat kroop.
- Ik maak me mooi eer je aanbelt.
Ben je er dan denk ik geen kwaad meer
over jou noch over mezelf.
Ik vlij me gedwee weg in je horizontale handpalm
en beloof je dat ik niet meer wegga, ik blijf
op je drempel wachten. Als de tijd rijp is
til je mij toch bij je en draagt me naar binnen
om me in bad te doen of op het bed te duwen.
Het is als lag ik op een nat laken, misschien
is het bloed, terwijl ik mijn adem inhou, hopend
dat je je vingers strelenderwijs over mijn gezicht
spreidt en mij vergeeft, al zou ik niet weten,
waarvoor. En dat je me niet pardoes van je schoot
laat glijden, want dan moet ik weer stáán en dat
wil ik niet, liever krom ik me stil terug in je
glimlach, liever nog ben ik eenzaam, in schemerig beddegoed
verdrinkend met jou, dan op die winterse speelplaats,
op het gebarsten ijs, waar jij me altijd weer afzet
om dan zelf weg te gaan.

Két szoba

Utána mentem. Duzzadt szájon, égő
szemhéjon át kifordulva magamból,
- ölelj át! - kértem - ahogy akarod
úgy lesz, csak ne kelljen
döntenem többé, mert tévedhetek újra
és fájdalmat okozok neked
anyám-apám-szerelmem, úgy lesz,
ahogy mondod, ezentúl.
Szégyeltem magam: mintha csiga
mászna üveglapon előttük.
- Majd szépítkezem, mielőtt jössz.
S ha itt vagy, nem lesznek rossz
gondolataim sem rólad, sem magamról.
Belesímulok vízszintes tenyeredbe,
ígérem, nem megyek el többé, várok
a küszöbön. Ha eljön az idő,
te úgyis fölemelsz és beviszel,
megfürdetsz vagy végigdöntesz az ágyon.
Mintha nedves lepedőn feküdnék,
vagy vérben, visszafojtott lélegzettel,
hogy tedd arcomra szétfeszített, símogató
ujjaidat, bocsáss meg, csak nem tudom,
miért. Ne tégy le öledből engem,
ne kelljen megállnom, inkább mosolyodban
meghúzom magamat csöndesen,
inkább egyedül a derengő ágyneműbe
fulladva veled, mint a téli játszótéren,
az elhasadt, jégen, ahova
ki szoktál vinni
és otthagysz.