De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 140]

Twee gedichten
Béla Kandor^*
(Vertaling Erika Dedinszky)

De helft van mijn leven heb ik opgezopen...

De helft van mijn leven heb ik opgezopen,
de andere helft dat was zo'n beetje
de zin van het geheel, ik zeg: wás.
Toen vrat en zoop ik die ook nog eens op.

Je kunt er een boel aan toevoegen.
Het scheren, het tandenpoetsen,
in een boeiende scène over politiek discussiëren,
wolvetanden laten staan in schaapskleren,
heilige obsceniteiten begaan net
als iedereen naar je kijkt.

Ik was me nu in een dame schoon; niet dat dat helpt.

* Voor biografische aantekening zie de rubriek Tekeningen.

Megittam az életem felit...

Megittam az életem felit
a másik fele az értelme volt
mind az egésznek, volt.
Rá még azt is elittam-ettem.

Lehet sokmindent tenni hozzá.
Borotválkozni, fogat kefélni
politizálni egy érdekes színben
farkasfogakat növeszteni báránybőrben
szent disznóságokat követni el
amikor mindenki odanéz.

Most hölgyben mosakodom; hiába.

Er zijn ontwakende huizen...

Er zijn ontwakende huizen, ze rekken zich
uit als in een onderwaterfilm, gasten tot
over hun knieën in de prut, met glazen ruiten en
rondom hun brein wat oppervlakteschemer. En thans.

Is het weer vrijdag, vijf uur. Herinneringen.
Klokgelui, de exacte tijd, doedelzakmuziek
en ook nog de weerhaan, die toch niet piept.
Wat komt er van me terecht, als; en wat, als niet?

Alles wordt uit oefening geboren,
alles was er al nog eer het werd.

Vannak ébredő házak...

Vannak ébredő házak, nyújtóznak
mint a vízalatti filmben, vendégek
térdig iszapban, ablaküveggel és még
eszükön holmi felszíni derengés. És már.

Ismét péntek, öt óra van. Emlékek.
Harangszó, pontos időszó, dudaszó
a szélkakas is, de nem csikordul.
Mi lesz velem, ha; és mi, ha nem?

Minden a gyakorlás által születik
minden megvolt, mielőtt meglett volna.