De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 38]

Twee gedichten
Nico Slothouwer

Van je ziel had ik de mal

Weg! Van je ziel had ik de mal en in het maken
wel routine: ík koos de werkelijkheid van meisje,
eensluidend, duidelijk. Ik trok het wonder
van je los, dook weg - bezeten donor.

Het meisje zocht een naam. Ik zette haar een
haag van grapjes op om tegenaan te leunen.
Lachend: ‘Ik vrees mezelf en zal dat vieren.
Van mijn manie wordt zij het kennelijk bewijs.’

Ik schroefde aan de dialoog, intieme steiger.
Haar mening schoof ik comfortabel hoog, heimwee
spatte van het wonder af - ik haatte allengs
dat ze willig naar mijn stelling praatte.

De naam nog in foedraal. Ik leg mijn instrumenten
klaar, zij knoopt haar blouse open. Ik test (‘Wat
is ze lief’) verdoving uit en ‘Kom,’ zegt ze,
‘kom,’ gebarend naar het zolderluik.

Ik zie geen plaats voor hemelvaart. Ik klem haar
vast en maak haar klaar; geen plaats voor deze
schaamteloze, weldoordachte invitatie.
Ik mis je, ik wil je blijven missen.

[p. 39]

A Prison Song

In memoriam Bas Hofstede

Ik blinddoekte mij, niet te zien wanneer.
Natuurlijk: draaien, duizelig, en dan
Het Eerste Model. Op de tast. Ik voelen,
nieuwsgierig; maakt me bang. Zo verder.
Zo veel modellen dat ik denk ‘dat moet
ik haast zelf wel zijn in alle gedaanten,
zo zelf dat het me kwelt’. Zo bang.
Ik vraag nog: ‘Luister, zijn dit spiegels
die ik me laat zien, waarom? Immers,
niet nodig. Ik kán niet zien, en bovendien,
ik ben er al.’ Ik neem de doek af van mijn
hoofd en zie het is bij twaalven, ik kan
nu wel gaan slapen. Reik mij de Odol eens
aan, Marie, mijn keel orakelt weer zo een
Ware Taal...