De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 198]

Verstilde monniken
Emile Verhaeren^*
(Vertaling Paul Claes)

Er zijn verstilde monniken die zo zacht kijken
Dat in hun hand rozen en palmen moesten prijken,

Dat er een baldakijn, bleekblauw als 't hemelblauw
Moest komen, dat men boven hun hoofd dragen zou,

En voor hun voeten die door 's levens vlakte schrijden
Een zilveren pad dat naar een gouden weg zou leiden;

Door meren, langs rivieren volgden zij hun baan,
Alsof een witte stoet van lelies daar zou gaan.

Die monniken, die kaarslicht dragen in hun zinnen,
Blijven als kinderen de Heilige Maagd beminnen,

Zij staan in vuur en vlam en maken haar bekend
Als ster der zee en luister van het firmament,

Zij laten in de wind haar lofprijzingen horen
Met gulden lippen als van serafijnenkoren,

Zij wijden haar gebeden met zo'n vurigheid
En zo'n verzengend hart, dat zich hun oog verwijdt.

De dienst die zij haar wijden gaat hen zo ter harte
Dat hun geloof de vuren van de hel zou tarten

En dat zij 's avonds in een liefdesvisioen
De vroomsten loont en hun haar Jezus schenkt als zoen.

* Emile Verhaeren (1855-1916) geldt als een der voornaamste Vlaamse dichters d'expression française, maar werd in Frankrijk vanwege zijn ‘sauvagerie’ pas geaccepteerd nadat hij in Engeland, Duitsland en Rusland de aandacht had getrokken. Een belangrijk motief in zijn werk was het zuivere landleven, dat bedreigd werd door de stad. Bekende bundels o.m. Flamandes (1883), Les Moines (1886), Campagnes hallucinées (1893), Villes tentaculaires (1895), Toute la Flandre (1911). President Pompidou promoveerde op Verhaeren.
Zie voor de Franse tekst pag. 200