De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 195]

Twee gedichten
Georges Rodenbach^*
(Vertaling Peter Verstegen)

Zoet herdenken

O zoet herdenken van een liefde die verging!
O zoet herdenken van een droom die niet mocht wezen!
Je wandelt en denkt droef aan verzen, ooit gelezen;
Zeeschuim geeft aan het strand zilveren schittering.

Je hoort nog klokgelui, al is de kerk verdwenen!
O zoet herdenken van ziekbed en van herstel!
Bekoring van gedempte stemmen, van stil spel,
Waardoor de wildste ritmen ver verwijderd schenen.

Liefde die eindigt lijkt avondmelancholie;
Wie onderaan de berg zijn bloem geplukt heeft, moet
Zijn knieën verder sparen, ook zijn longen die

Zo moeten zwoegen als hij tot de top wil komen,
Want was de liefde die je ziel deed overstromen
Van langer duur geweest, dan was ze niet zo zoet!

* Georges Rodenbach (1855-1898), opgegroeid in Gent en medeleerling van Emile Verhaeren op het juzuïetencollege Sainte-Barbe, vooral beroemd gebleven om zijn roman Bruges-la-morte; dichtbundels o.m.: Les Tristesses (1879), Le Règne du silence (1891), Le voyage dans les yeux (1893); volgens de WP wordt zijn werk gekenmerkt door een ‘zeer persoonlijk cachet van stilte, wazigheid, subtiele melancholie en mysticisme’.
Zie voor de Franse tekst pag. 200

Douceur du souvenir

Souvenir! ô douceur d'un amour qui s'achève!
Souvenir! ô douceur d'un songe qui n'est plus!
Rappel triste, en marchant, d'anciens vers qu'on a lus;
Écume de la mer dont s'argente la grève.

L'église a disparu, mais la cloche on l'entend!
Souvenir! ô douceur de la convalescence!
Charme de la sourdine et de la réticence
Qui font paraître au loin le rythme plus chantant.

L'amour fini ressemble à la mélancolie
Du soir; au pied du mont, quand la flore est cueillie,
Il ne faut pas plus loin fatiguer ses genoux,

Ni trop s'époumoner à monter jusqu'au faîte,
Car, après tout, l'amour qui mit notre âme en fête
S'il eût été plus long, aurait été moins doux!

[p. 196]

De klokken
(Vertaling Paul Claes)

Sommige klokken zijn begijntjes,
Die uit hun klokketoren aan komen zetten
Als een klooster bij de metten
En zich reppen in de kou, verkleumd en kleintjes
Alsof het gauw sneeuwen zou
Klokken op zoek naar een hoekje hemelblauw.

Er zijn er in bronzen pijen,
Die luiden, luiden,
En zonder antwoord op hun klaaglijke geluiden
In de verte verder schreien.
Er zijn er als vrouwtjes,
Verkwijnende oudjes
Die in droefheid en in mist
Voortduren lijken
Achter lijken
Aan te sloffen in hun kist.

Nog andere zijn bisschoppelijke klokken
In grijze nevelrokken,
Zij vinden carillons te luchtig
Omdat ze te lichtzinnig zijn, en veel te vluchtig;
En om ze te overstemmen gaan zij druk
Aan 't luiden in de lucht
Die voor hen is beducht,
En slaan met hun kromstaf de Stilte stuk.