De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 190]

Twee gedichten
Paul Neuhuys^*
(Vertaling Peter Verstegen)

Ars poëtica

Schrijven, waar doe je het om
Woorden, woorden, wat staat er?
Toch moet je niet zeggen: Hengstebron
ik drink niet meer van jouw water.

De poëzie
die kom ik soms onverhoeds tegen
Ze zit allenig onder een wilg
en verstelt mijn verscheurde leven.

Hoor het regengeluid in de goten van zink
Hou van de korte vorm, de felheid van kleuren
Weg met stillevens en verstilde taferelen
Heb schijt aan het rijm
Laat de ivoren toren een glazen huis worden
en breken

Hoe links hij ook was geboren

Hij zat niet bij de pakken neder

Bij de Berbers ging zijn spoor verloren

Zijn auto had hij in de prak gereden.

* Paul Neuhuys (1897), geboren in Antwerpen; in Franstalig België hoog aangeschreven als dichter.

Art poétique

Écrire en vaut-il la peine
Des mots, des mots
Pourtant il ne faut pas dire: Hippocrène
je ne boirai plus de ton eau.

La poésie,
je la rencontre parfois à l'improviste
Elle est seule sous un saule
et recoud ma vie déchirée.

Écoute le son de la pluie dans les gouttières de zinc
Aime les formes brèves et les couleurs vives
Foin des natures mortes et des tableaux vivants
Fous-toi de la rime
Que la tour d'ivoire devienne une maison de verre
et se brise

Encor qu'il naquit malhabile

Il ne resta point immobile

Et disparut chez les Kabyles

D'un accident d'automobile.

[p. 191]

Buiten

De zee is kalm, een stoomschip rookt
De ‘Patisserie de Belvédère’
De kinderen schreeuwen in het zand
Ze hebben aan een vliegerlijn
Een krab gebonden
De wind smaakt zout.

Aan de bonte boulevard
Vlamt wijnrood een zonnescherm
En de glimlachende meisjes
Zijn in de bijts gezet

In de schoot der golven kabbelen
De ronde billen van de baadsters
En waagt een zwemmer zich te ver
Dan steekt de strandwacht zijn toeter

De meeuwen grazen in het schuim
De zee is kalm, een stoomschip rookt
En elke avond Bengaals vuur
Als aan de kim de zon verzinkt

Grand air

La mer est calme, un steamer fume
Pâtisserie du Belvédère
Les enfants crient dans le sable
Ils ont attaché un crabe
à la ficelle du cerf-volant
Le vent goûte le sel

Sur la digue bariolée
flambe une ombrelle cramoisie
et les sourires des jeunes filles
sont passés au brou de noix

Au sein des vagues où ruissellent
les fesses rondes des baigneuses
si le nageur s'aventure trop loin
le sauveteur embouche sa trompe

Les mouettes broutent l'écume
La mer est calme, un steamer fume
Tous les soirs, feu de Bengale
quand le soleil sombre à l'horizon