De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 180]

Twee gedichten
Charles Van Lerberghe^*
(Vertaling Marko Fondse)

Martha

Als de onsterflijken aan gaan zitten
in onze needrige aanwezigheid
komt wijs, stil, zij die het witte
kleed voor de avonddis spreidt.

Als, met zang van verheugenis trillend,
ik haar hemels bezoek inhaal,
brengt zij, de bezonnen verstilde,
fruit en wijn voor het maal.

Komt naijvrig de duistere stonde
en onttrekt onze dromen aan 't zicht -
zij, met haar luistere handen,
ontsteekt in ons midden het licht.

Maar een ander licht ontluikt meê aan
haar lieflijke armgebaar,
een schijnsel waarvan zij niet weet - van
het glanzende vleugelpaar.

* Charles Van Lerberghe (1861-1907), geboortig uit Gent en bevriend met Maeterlinck, die zijn medeleerling was op het jezuïetencollege Sainte-Barbe. Van Lerberghe is wel aangeduid als de ‘dichter van het onzegbare’ en geldt als een van de vooraanstaandste Belgische symbolisten, beroemd om zijn bundel La Chanson d'Eve. In zijn toneelstuk Pan speelde Colette de hoofdrol.

Marthe

Tandis qu'en notre humble présence
Les immortels viennent s'asseoir,
C'est elle qui, douce, en silence,
Met la nappe blanche du soir.

D'un chant de tremblante allégresse,
J'accueille ses hôtes divins;
Elle, la paix et la sagesse,
Apporte les fruits et le vin.

Quand vient l'heure obscure qui couvre
Nos songes d'un voile jaloux,
Elle, de ses mains claires, ouvre
La lumière au milieu de nous.

Mais une autre lumière encore
Naît du beau geste de ses bras,
Un rayonnement qu'elle ignore,
Des ailes qu'elle ne voit pas.

[p. 181]

Genegenheids dooltocht

Op doortocht met blauwende winden,
met de luwe vleugen van mei,
tijgt een broederlijke gezindheid
door de geurende lucht voorbij.

Jonge vrouwen en dromers voorvoelen
langs der ziel blanke treden soms 't
naadren, in die dagen van zoelte,
van der liefde onzichtbare komst.

Uit het nooit achterhaalbare wenden
zich, tussen gelach en geween,
open lippen van onbekenden
naar hun bloeiende monden heen,

zo bekorend en zo vol leven
dat hun voorhoofd, weer jeugdig en klaar,
aan die streling, al duurt zij maar even,
onvergankelijke dromen bewaart.

Sympathies errantes

D'on ne sait quel azur parties,
Avec des haleines de mai,
De fraternelles sympathies
Voyagent dans l'air parfumé.

Les rêveurs et les jeunes femmes
Sentent parfois, en ces beaux jours,
Aux marches blanches de leurs âmes
Monter d'invisibles amours.

D'on ne sait quel regards venues,
Entre des rires et des pleurs,
Ce sont des lèvres inconnues
S'ouvrant à leurs lèvres en fleurs.

Et le charme en est si vivace,
Si doux, que leurs fronts rajeunis
De cette caresse qui passe
Gardent des rêves infinis.