De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 176]

Zeventiende deel
Roger Goossens^*
(Vertaling Peter Verstegen)

Je woorden doen me pijn en je stiltes zijn mijn dood.
En je afwezigheid is een afgrond die je aanwezigheid niet kan

dempen.

Als je spreekt, weet ik geen antwoord, want je woorden zijn als

vuur, en dat vuur verbrandt in één tel de langzaam verzamelde

schat van mijn antwoorden.

En als je zwijgt sluit zich weer het ijs over mij.
O heldere bron, ijziger dan het water uit de bergen, kun je dat

vuur niet doven dat tussen ons brandt?

O heldere bron, vuriger dan het bloed van mijn hart, kun je die

stroom van ijs tussen ons niet smelten?

Je woorden doen me pijn en je stiltes zijn mijn dood.
En je afwezigheid is een afgrond die je aanwezigheid niet kan

dempen.

Daarom ontvlucht ik je en zoek ik je tegelijk, en als jij het wilt

ontsnap ik je en als jij het wilt hervind ik je, en ik hervind je en

verlies je al naar het jouw mildheid of wreedheid uitkomt.

* Roger Goossens (1903-1954), filoloog en Sanskrietkenner, was bevriend met de groep Brusselse surrealisten. Zijn gedichten verschenen postuum in de bundel Magie Familière (1956).

Dix-septième mouvement

Tes paroles me font mal et tes silences me tuent.

Et ton absence est un abîme que ta présence ne peut combler.

Quand tu parles, je ne puis répondre, car tes paroles sont

comme le feu,

et ce feu brûle en un instant le trésor lentement amassé de mes

réponses.

Et quand tu te tais, la glace se referme sur moi.

O source claire et plus glacée que l'eau venue des montagnes,

ne peux-tu éteindre ce feu qui est entre nous?

O source claire et plus ardente que le sang de mon coeur

ne peux-tu fondre ce fleuve de glace entre nous?

Tes paroles me font mal et tes silences me tuent.

Et ton absence est un abîme que ta présence ne peut combler.

Et c'est pourquoi dans le même instant je te fuis et je te cherche

et quand tu le veux je t'échappe, et quand tu le veux je te

retrouve,

et je te retrouve et je te perds au hasard de ta clémence et de ta

cruauté.

[Nederlands]

[p. 177]

 

Maar waar is je mildheid? Waar is je wreedheid? Ik weet het echt

 

niet meer, want ik weet zelf niet meer of ik je wil hervinden of

 

verliezen.

 

Jij bent de naam van mijn verlangen maar mijn verlangen heeft

 

geen naam meer.

 

Jij bent de vorm van mijn verlangen maar mijn verlangen heeft

 

geen vorm meer.

 

Mijn verlangen heeft geen vorm meer, geen naam meer, geen

 

gezicht meer.

 

Mijn verlangen is een stervend dier, gewond door een vreselijk

 

wapen, een verminkt en vormloos dier dat niet meer herkend

 

wordt door zijn gelijken.

 

O liefste je hebt me doorboord met die onberekenbare pijl die

 

wreder is dan doodsstrijd,

 

 

 

O liefste je hebt me een wond toegebracht, een slordige wond die

 

erger bloedt dan een doorgesneden keel, ik weet dat je wreed

 

bent, en ik weet dat je meelijwekkend bent.

 

Je bent wreed en meelijwekkend als de jagende Artemis.

 

en ik geloof dat je de genadeslag zult geven aan wat

 

niet meer leven of sterven kan.

 

 

[Frans]

Mais où est ta cruauté? Mais où est ta clémence? Je ne le sais
plus en vérité,
car je ne sais plus moi-même si je veux te retrouver ou te perdre.
Tu es le nom de mon désir mais mon désir n'a plus de nom.
Tu es la forme de mon désir mais mon désir n'a plus de forme.
Mon désir n'a plus de forme, ni de nom, ni de visage.
Mon désir est une bête blessée à mort par quelque arme terrible,
une bête mutilée et informe que ses pareils ne reconnaissent
plus.
O bien-aimée qui m'a percé de ce trait incertain plus cruel que
l'agonie,

O bien-aimée qui m'as blessé de cette blessure imparfaite
plus sanglante qu'une gorge coupée,
je sais que tu es cruelle, et je sais que tu es pitoyable.
Tu es cruelle et pitoyable comme Artémis la chasseresse.
ET JE CROIS QUE TU DONNERAS LE COUP DE GRÂCE
À CE QUI NE PEUT PLUS VIVRE NI MOURIR.