De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 62]

Drie gedichten
Willem M. Roggeman

God slaapt

Indien het waar is dat wij allen
slechts de personages zijn
die de grote eindeloze droom
van God bevolken, dan droomt hij
ook al onze dromen en is hij niet
bij machte in te grijpen in ons bestaan
omdat hij dit niet bewust ervaart.
Dat hij zowel Shakespeare als Eichmann
in zijn droom heeft uitgevonden
getuigt voor zijn fantastische verbeelding.
Wanneer hij ooit uit deze nachtmerrie
ontwaakt, zal hij misschien
een goddelijke Freud scheppen,
die deze droom zal analyseren
en verklaren. Dan zal blijken
aan welke complexen God lijdt.
In de toekomst zullen wij dan
wellicht een rustiger bestaan kennen,
maar indien de therapie mislukt
staan ons nog vele vreemde
verhalen te wachten.

[p. 63]

Zure regen

Halve neuzen, aangevreten ogen,
gezichten kijken afwezig
door verbrandingsgassen.
De realiteit raakt op.

De dichter rakelt op
alles wat voorbij de grens
van het zwijgen schuift,
alles van hem wat opbreekt.

Afbraak, gestold in een foto.
Wat je ooit hebt verzwegen
raak je nooit meer kwijt, stilte
raakt verloren, verdwenen,
woorden onder de grond gestopt.

Het verband tussen de dingen

Toen het er stond, was het er niet.
Nu het er niet meer staat,
bestaat het heviger dan ooit tevoren.
Wat ik uit het landschap verwijder,
maakt onherroepelijk deel van mij uit.
Het is net of ik een stukje uit de tijd knip
en dit knipsel een moment lang bewaar.
Zo ook is het met de herinnering.
Iets dat weggesneden is
uit een veel groter geheel.
Alleen het gat kun je nog
duidelijk voor je zien.
Het is als een heel oude wonde.
Alleen het verband blijft over.