De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 60]

Twee gedichten
Luuc Gruwez

de laatste handelsreis

hij kon met eeuwigheid nooit overweg
en liep in zijn zwaarlijvig lijf verloren
zoals een trotse God in zijn heelal.

soms had hij zoveel landschap nodig
dat hij mijn uitzicht als een ansichtkaart beduimelde.
hij werd het oog waarin ik zichtbaar werd:
een voorschot op zijn voortbestaan.

en zelfs al stel ik nu zijn dood te koop,
zoals een handelaar zijn woekerwaar,
hij liet mij groeien tot een dwerg
die, welke leugen hij ook debiteerde,
slechts debiteur bleef van een reus.

maar toen hij ging had ik mezelf verloren
en na zijn dood liet ik hem na,
plechtstatig opgebaard en haast gezond
- nóg dat gelaat van eeuwig duurt het langst,
alsof, hoe vaak ik hem ook vader noemde,
slechts overlijdt wie overblijft.

[p. 61]

West-Vlaanderen

zijn water dat haast niet naar zee wil stromen,
zijn zand, zijn polders en zijn landerijen,
zijn disco's, casino's, patisserieën,
zijn volkswijsheid, zijn dijenkletserijen:
het landschap ligt er als een dagboek open,
maar laat zich lezen als een brailleschrift.

het is een land, hardlijvig van behoudzucht,
met afgerichte hartstocht, vroom vertier
dat als de tering naar de nering wordt gezet.
men telt er geld als paternosterkralen.

soms geurt de vrijdag er naar zeepwater en pekel,
wanneer de vrouwen er, van zindelijkheid geil,
de stoepen en de dorpels dweilen.
hun mannen, zalig daar zij werkzaam zijn,
zeulen hen straks weer voor een dag naar zee.

verdriet bestaat hier niet. men heeft geen tijd
voor dit verkwistend tijdverdrijf.
voor triestheid dient het kabinet
waar men, wijl men zijn veesten loost,
kordaat en krachtig snikt en slikt,
soelaas vergaart voor het salon.

maar op een zondagavond in augustus,
bij limonade en frambozenijs,
hoorde ik hier mijn moeder zingen.
de lucht was tuitelig van dahlia's en rozen,
een late merel scheerde nog voorbij.
zij zong, zó bleef dit ene beeld mij bij,
dat toen zij stierf en hier begraven werd,
de koude grond er minder koud door werd.