De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 57]

Vier gedichten
Frans Denissen

Ik aarzel voor dit vel papier zoals ik
aarzelde toen ik jouw bleke huid
nog onbetreden zag door vingertoppen.

Je lag, zoals dit schrijfboek, open
voor mijn blik, die nauwelijks de barre
hoogte van je tepelhof dorst te genaken.

Zoals ik nu, al stuntelend en schrappend,
maar steeds herbeginnend, over dit papier
evolueer, begon mijn tocht over jouw vel.

Het schrijven had ik sedert lang verleerd,
en ook het strelen was mij niet meer zo
vertrouwd als eens, toen ik nog handen had

die in mirakelen geloofden. Ook nu maakt
ongeloof de letters vaak onleesbaar die ik
teken op je vel, maar uit de wriemeling

ontstaan soms toch sekwenties die als
zin herkenbaar zijn en die beduiden
moeten dat ik van je hou.

[p. 58]

Uit koers

Dit is mijn land niet,
dit is een verdronken land,
dit is een schorre die bij hoge tij
door drek en kots wordt overspoeld,
dit is een braakland,
dit is niemandsland.
Dit is de nacht niet,
dit is zons- en zinsverduistering.
Dit is de zomer niet,
dit is een veel te vroege herfst
die met zijn kleverige handen
een veel te late lente in het kruis tast.
Dit is geen regen,
dit is een seniele god die in zijn broek pist
van benepenheid en schaamte.
Dit ben ik niet: God, seniele God,
laat dit een ander zijn!

Geen afscheid

voor Mimi

Hoe kil het was, geen regen,
en de wind een scheermes op de weke huid,
hoe kil, geween, geen regen,
hoe de wortels van de populieren nu omklemmen,
een verstikkende omhelzing, dit gegroefde hout,
en hoe voortaan elk hout je handpalm is
en ik in elke nerf je lijnen lees,
en dit alleen nog weet:
hoe kil het was, geen regen,
en de diepe sneden van de wind.

[p. 59]

Kalmthout revisited

En weer de zure vlakte, onaangedaan
onder de jagende wolken:
spichtig bentgras, taaie erica.

Maar onder deze schijnbare sluimer
schuilt wreedheid:
zonnedauw, verraderlijker dan de vennen,
en waanzin:
het gebalder en gebalts van korhoenders.

Bij avondschemer, tegen de nog bleke maan
zag het moegespeelde kind
de schim van bokkerijders.

En in het bed rond middernacht
hoorde het ver, gedragen door een jammerende wind,
één schot:
onder een eeuwenoude eik
viel een verrader.

‘Vader!’