De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 54]

Grosse Fuge
Patrick Conrad

I

In de tuin zonder gesprekken bereikt het gras
ongewenste hoogtes en voeren varens
onderling vaag verstikkende oorlogen.
De luiken worden vroeg gesloten,
op straat wordt stil gepraat.

Hoe een bed verkilt, een man verkleint,
en plots zijn huid zich plooit en vouwt
in de onveranderlijke vormen van het afscheid,
de stoutmoedigste streling onbeantwoord laat,
vergeeld zoals vroeger foto's vergeelden
voorgoed aan tranen blootgesteld,

hoe de uren die volgen vol van pijn,
fluisterend bezoek en extreme wanhoop,
verlopen in een etui van goedgekeurde gewoontes,

hoe de laatste wandeling daarentegen
verliep op heuvels in de regen
's avonds in de lente in het Zuiden,

hoe de mens en andere hogere gewervelde dieren
en dus ook hij zich, soms tijdens onweren, lang geleden
ontwikkelden uit amoeben, vissen en kruipende schepsels,

hoe ik sta waar ik nooit had durven staan
nu ik in zijn schoenen sta,

had ik mij voorgenomen het papier
toe te vertrouwen, ernstig en bleek,
zoals ooit waarschijnlijk
Luther zijn Magnificat.

[p. 55]

II

Maar alles is anders. De kale meute
die kakelt wanneer ik haar kruis,
de vlakte die zo mogelijk nog vlakker lijkt,
de tinten van de langste aller lentes
en de stem van de krimpende moeder
die klinkt als een ver gerucht en tast
en barst.

Gisteren nog was hij de eik
en ik een grijzend kind
niet wetend wat
aan wie schreeuwen.

Terwijl in de laagste damplagen vlakbij Dendermonde
zijn krijtwit, neen zijn lijkwit huis vervuilt,
volg ik onbewaakt zijn sporen, sporen achterlatend,
ergensheen.

Er is geen zin meer, geen wind meer
en meer en meer hou ik van meren,
van hun kwikzware rust,
hun doffe glans van dode ogen.

[p. 56]

III

Hoe zal ik overwinteren en waarom,
nu ik hem niet meer weet wonen
en de warmte van een vlekkeloze zomer
nog uit zijn meubels en zijn mantels straalt?

Zijn flessen.
In de vorm van vissen
en handen als klauwen die grijpen naar flessen
en leeggedronken vrouwen
met lippen en ogen en haar van glas,
waar je doorheen kijkt als door de dood.

Zijn bomen.
Alsof de natuur had opgehouden te bestaan.
Gebonden en gelijnd in een tuin,
waar niets ontbreekt tenzij
zijn dagelijks verblekend waken,
zijn graven op zomerse zondagen.

Zijn orde.
Zo stierf hij: rokend en in één ruk,
omringd door fardes vol vervlogen verlangens,
mals als een mens en met blauwe nagels.
De eenvoud zelf.