De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 17]

De gelovige zelfmoordenaar
Gust Gils

De voorbije nacht had hij zo goed als niet geslapen. Zelfs nu sliep hij nauwelijks, zoals hij daar met kanjers van wallen onder de ogen en met strompelende tred door de op dit vroege morgenuur nog zeer dunbevolkte straten van de hoofdstad dwaalde. Hoofdstad, hij huiverde bij het woord alleen, het deed hem te sterk denken aan de monumentale hoofdpijn waarmee hij rondliep.

Al had hij voor een fikse hoofdpijn geen slapeloze nacht vandoen. Hoofdpijn kon hij zowat als de gesel van zijn leven beschouwen. Of juister gezegd migraine, het soort van hoofdpijn dat zich beperkt tot één hersenhelft. Hoe vertaalde je migraine eigenlijk? Schele hoofdpijn? Maar die term vertolkt het begrip niet zo precies als mi-graine.

Het bestaan van migrainelijder was niet bepaald zijn idee van de hemel op aarde. Hij kende een paar lotgenoten die hun migraine interessant leken te vinden, al was het maar om er zich over te kunnen beklagen! Welnu, die houding begreep hij niet. Hij kon voor migraine alleen maar haat gevoelen, voor deze migraine met haar niet aflatende geconcentreerde pijnen, een zo gruwelijke kwelling dat hij ze aan zijn ergste vijand - een zekere Odilon maar wat 'n naam ook - van ganser harte toewenste!

Maar erger nog dan de pijn zelf was zijn vrees - hem door geen neurologie uit het hoofd (!) te praten - dat zijn migraine niets anders was dan een zeer pijnlijke vorm van schizofrenie. En schizofrenie, alle medische opschepperij ten spijt, hield hij voor ongeneeslijk. Met andere woorden, hij was ervan overtuigd dat op een kwade dag de pijn niet meer zou wijken, nooit meer, zodat hij dan elk uur, elk moment door deze hel zou moeten gaan voor de verdere rest van zijn leven.

Als je dat nog leven kunt noemen. Zoiets is toch maar net goed genoeg om er zo snel mogelijk een eind aan te maken! Wat hij dan zeker met het grootste genoegen zou doen. Alleen zou hij het zich niet kunnen permitteren, in de praktijk. Hij was namelijk roomskatholiek, en leden van die sekte mogen immers geen zelfmoord

[p. 18]

plegen. En migraine of geen, zo gehecht aan zijn zieleheil was hij nog wel!

Dit alles overdacht de migrainelijder terwijl hij nog steeds doelloos rondslenterde door de ontwakende hoofdstad. En toen - het leek alsof zijn slapeloze nacht vruchten afwierp zowaar - kreeg hij totaal onverwacht een helder moment. Opeens zag hij zijn probleem in een nieuw daglicht. Als zijn vermoeden juist was, en migraine inderdaad een vorm van schizofrenie, dan betekende dat toch dat hij krankzinnig was! Dat wil zeggen, niet langer verantwoordelijk voor zijn daden! Ook niet voor zijn gebeurlijke zelfmoord, dus dan kon hij zich deze laatste wél permitteren, zonder dat hij voor repressie in het hiernamaals hoefde te vrezen!

En zozeer verheugde hem deze ontdekking, dat zijn schele hoofdpijn er als bij toverslag minder acuut van werd. Bijna opgewekt begon hij ermee, de hele gamma van methodes om jezelf naar het leven te staan de revue te laten passeren. Zoals ieder van ons wel eens doet in verloren ogenblikken. Ook hij was ooit voor die verleiding bezweken. Maar dit was de eerste maal dat hij, over dit onderwerp, er zonder schuldgevoelens op los kon fantaseren! Hij genoot. Welk een rijkdom van mogelijkheden viel hier te ontginnen, de keuze zou niet gemakkelijk zijn!

Hoewel: of het nu uiteindelijk verdrinking werd of slaappillen, verhanging of doorgesneden polsen - dat was zorg voor later. Zijn schizofrenie was nog niet officieel erkend, niet te vergeten. In de eerste plaats moest hij nu een psychiater zien te pakken te krijgen. Een die de stelling: migraine als vorm van schizofrenie, op schrift voor hem wilde bevestigen. Met dat document gewapend kon hij zich vervolgens ontoerekenbaar laten verklaren. Zo stond dan uiteindelijk niets meer zijn zelfmoord - volgens de door hem uitverkoren methode - in de weg!

En, wat voor hem uiteraard het belangrijkste was: op die manier hoefde zijn geloof er niet onder te lijden.