De Tweede Ronde. Jaargang 5
(1984)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 179]
| |
Veertien sonnettenGa naar voetnoot*
| |
18.
SHall I compare thee to a Summers day?
Thou art more louely and more temperate:
Rough windes do shake the darling buds of Maie,
And Sommers lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heauen shines,
And often is his gold complexion dimm'd,
And euery faire from faire some-time declines,
By chance, or natures changing course vntrim'd:
But thy eternall Sommer shall not fade,
Nor loose possession of that faire thou ow'st,
Nor shall death brag thou wandr'st in his shade,
When in eternall lines to time thou grow'st,
So long as men can breath or eyes can see,
So long liues this, and this giues life to thee,
| |
18Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed;
And every fair from fair sometime declines,
By chance or nature's changing course untrimmed.
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow'st;
Nor shall death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou grow'st:
So long as men can breathe, or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.
| |
[pagina 180]
| |
35Berouw niet langer wat je hebt gedaan:
Doorns heeft de roos en slik de zilveren bron,
De teerste knop lokt het verderf juist aan,
Wolk en verduistering smetten maan en zon.
Ieder mens faalt, zoals ik hierin faal
Dat 'k jouw vergrijp met beeldspraak sanctioneer,
Mijzelf ziek maak met balsem voor jouw kwaal,
En meer nog dan jij zondigt excuseer;
Jouw fout uit lust bestrijd ik met verstand,
Je tegenstrever is je advokaat,
Tegen mijzelf in een pleidooi ontbrand;
Zo'n burgeroorlog is mijn liefde en haat,
Dat ik mij medeplichtig weten moet
Aan 't bitter roven van een dief zo zoet.
| |
35
NO more bee greeu'd at that which thou hast done,
Roses haue thornes, and siluer fountaines mud,
Cloudes and eclipses staine both Moone and Sunne,
And loathsome canker liues in sweetest bud.
All men make faults, and euen I in this,
Authorizing thy trespas with compare,
My selfe corrupting saluing thy amisse,
Excusing their sins more then their sins are:
For to thy sensuall fault I bring in sence,
Thy aduerse party is thy Aduocate,
And gainst my selfe a lawfull plea commence,
Such ciuill war is in my loue and hate,
That I an accessary needs must be,
To that sweet theefe which sourely robs from me,
| |
35No more be grieved at that which thou hast done:
Roses have thorns, and silver fountains mud;
Clouds and eclipses stain both moon and sun,
And loathsome canker lives in sweetest bud.
All men make faults, and even I in this,
Authorising thy trespass with compare,
Myself corrupting, salving thy amiss,
Excusing thy sins more than thy sins are:
For to thy sensual fault I bring in sense -
Thy adverse party is thy advocate -
And 'gainst myself a lawful plea commence:
Such civil war is in my love and hate,
That I an accessory needs must be
To that sweet thief which sourly robs from me.
| |
[pagina 181]
| |
41Dat vrijheid jou tot teder kwaad bekoort,
Als je mij soms niet tot je hart toelaat,
Is iets dat bij je jeugd en schoonheid hoort,
Verleiding volgt je immers waar je gaat.
Mooi ben je, daarom wordt op jou gejaagd,
Edel, en daarom kun je niet weerstaan;
En welke vrouwezoon, door 'n vrouw belaagd,
Laat haar, voor hij gezegevierd heeft, gaan?
Maar waarom, ach, zocht jij juist dat van mij,
Betoomde niet je jeugdig schoon dat woest
Je voerde naar die ene plaats waar jij
Tweeërlei trouw aan mij verraden moest:
De hare, waar jouw schoonheid haar verleidt,
De jouwe, waar haar schoon jou van mij scheidt.
| |
41
THose pretty wrongs that liberty commits,
When I am some-time absent from thy heart,
Thy beautie, and thy yeares full well befits,
For still temptation followes where thou art.
Gentle thou art, and therefore to be wonne,
Beautious thou art, therefore to be assailed.
And when a woman woes, what womans sonne,
Will sourely leaue her till he haue preuailed.
Aye me, but yet thou mighst my seate forbeare,
And chide thy beauty, and thy straying youth,
Who lead thee in their ryot euen there
Where thou art forst to breake a two-fold truth:
Hers by thy beauty tempting her to thee,
Thine by thy beautie beeing false to me.
| |
41Those pretty wrongs that liberty commits,
When I am sometime absent from thy heart,
Thy beauty and thy years full well befits,
For still temptation follows where thou art.
Gentle thou art, and therefore to be won,
Beauteous thou art, therefore to be assailed.
And when a woman woos, what woman's son
Will sourly leave her till she have prevailéd?
Ay me! but yet thou mightst my seat forbear,
And chide thy beauty and thy straying youth,
Who lead thee in their riot even there
Where thou art forced to break a twofold truth:
| |
[pagina 182]
| |
42Dat jij haar hebt is nog niet al mijn smart,
Toch, mag men zeggen, hield ik veel van haar.
Dat zij jou heeft, dat raakt mij eens zo hard,
De liefde die ik derf geldt mijn misbaar.
Ik heb het, schuldig paar, zó goedgepraat:
Jij houdt van haar, daar je mijn liefde kent;
Al doet zij het voor mij, zij doet mij kwaad,
Waar zij, om mij, de gunst duldt van mijn vriend.
Verlies ik jou, mijn liefste wint ermee,
Verlies ik haar, mijn vriend weet haar te vinden,
Verlies ik beiden, zij zijn met z'n twee,
Het is om mij dat zij op 't kruis mij binden.
Maar dit maakt blij, mijn vriend en ik zijn één,
Dus houdt zij - zoet gevlei - van mij alleen.
| |
42
THat thou hast her it is not all my griefe,
And yet it may be said I lou'd her deerely,
That she hath thee is of my wayling cheese,
A losse in loue that touches me more neerely.
Louing offendors thus I will excuse yee,
Thou doost loue her, because thou knowst I loue her,
And for my sake euen so doth she abuse me,
Suffring my friend for my sake to approoue her,
If I loose thee, my losse is my loues gaine,
And loosing her, my friend hath found that losse,
Both finde each other, and I loose both twaine,
And both for my sake lay on me this crosse,
But here's the ioy, my friend and I are one,
Sweete flattery, then she loues but me alone.
| |
42That thou hast her it is not all my grief,
And yet it may be said I loved her dearly;
That she hath thee is of my wailing chief,
A loss in love that touches me more nearly.
Loving offenders, thus I will excuse ye:
Thou dost love her, because thou know'st I love her;
And for my sake even so doth she abuse me,
Suffering my friend for my sake to approve her.
If I lose thee, my loss is my love's gain,
And losing her, my friend hath found that loss:
Both find each other, and I lose both twain,
And both for my sake lay on me this cross.
But here's the joy: my friend and I are one;
Sweet flattery! then she loves but me alone.
| |
[pagina 183]
| |
57Wat heb ik, die uw slaaf ben, meer te doen
Dan op het sein van uw verlangen wachten?
Mijn tijd telt niet, geen taak heb ik te doen
Dan wat gij van mij vraagt. Ik uit geen klachten
Over de eindeloos durende uren
Dat ik om u, mijn prins, op 't uurwerk tuur,
Ik laat mij niet verbitteren, verzuren,
Wanneer uw knecht alleen is, heengestuurd;
Noch waag ik het jaloers te denken aan
Hoe het uw zaken gaat of waar ge zijt,
Ik wacht maar, trieste slaaf, denk nergens aan
Dan hoe u hen die bij u zijn verblijdt.
Zo'n dwaas is liefde dat ik in uw Wil,
Wat u ook doet, geen argzin vinden wil.
| |
57
BEing your slaue what should I doe but tend,
Vpon the houres, and times of your desire?
I haue no precious time at al to spend;
Nor seruices to doe til you require.
Nor dare I chide the world without end houre,
Whilst I (my soueraine) watch the clock for you,
Nor thinke the bitternesse of absence sowre,
VVhen you haue bid your seruant once adieue,
Nor dare I question with my jealous thought
VVhere you may be, or your affaires suppose,
But like a sad slaue stay and thinke of nought
Saue where you are, how happy you make those.
So true a foole is loue, that in your Will,
(Though you doe any thing) he thinkes no ill.
| |
57Being your slave, what should I do but tend
Upon the hours and times of your desire?
I have no precious time at all to spend,
Nor services to do, till you require.
Nor dare I chide the world-without-end hour
Whilst I, my sovereign, watch the clock for you,
Nor think the bitterness of absence sour
When you have bid your servant once adieu.
Nor dare I question with my jealous thought
Where you may be, or your affairs suppose,
But like a sad slave stay and think of nought
Save, where you are, how happy you make those.
So true a fool is love that in your will,
Though you do anything, he thinks no ill.
| |
[pagina 184]
| |
71Nee, rouw niet langer om mijn heengaan dan de
Klok somber zal verkonden, bars van toon,
Dat ik er niet meer ben, gevloden van de
Laagheid der wereld, laagste worm tot woon.
Als ge dit vers leest, moet ge niet meer weten
Wiens hand het schreef, daar ik zo van u hou
Dat 'k in uw denken liever ben vergeten
Dan dat denken aan mij u smarten zou.
Stel, gij krijgt dit gedicht weer onder ogen,
Als ik misschien tot aarde ben vergaan,
Dan zij zelfs mijn povere naam vervlogen,
Uw liefde sterve af met mijn bestaan,
Opdat de wereld die cynisch uw rouw
Ziet, met mijn dood u niet bespotten zou.
| |
71
NOe Longer mourne for me when I am dead,
Then you shall heare the surly sullen bell
Giue warning to the world that I am fled
From this vile world with vildest wormes to dwell:
Nay if you read this line, remember not,
The hand that writ it, for I loue you so,
That I in your sweet thoughts would be forgot,
If thinking on me then should make you woe.
O if (I say) you looke vpon this verse,
When I (perhaps) compounded am with clay,
Do not so much as my poore name reherse;
But let your loue euen with my life decay.
Least the wise world should looke into your mone,
And mocke you with me after I am gon.
| |
71No longer mourn for me when I am dead
Than you shall hear the surly sullen bell
Give warning to the world that I am fled
From this vile world with vilest worms to dwell:
Nay, if you read this line, remember not
The hand that writ it; for I love you so
That I in your sweet thoughts would be forgot
If thinking on me then should make you woe.
O, if, I say, you look upon this verse
When I perhaps compounded am with clay,
Do not so much as my poor name rehearse,
But let your love even with my life decay:
Lest the wise world should look into your moan,
And mock you with me after I am gone.
| |
[pagina 185]
| |
97Hoe winters alles was toen 'k jou niet zag,
't Genot van 't vlietend jaar bij jou niet vond!
Hoe kil werd alles mij, hoe grauw de dag!
Wat een decemberkaalheid ver in 't rond!
Toch was het dit maal zomer die ons scheidde,
En najaar wemelend van rijke oogst,
Zwaar van de dartele vrucht van beter tijden,
Als, na haar meesters dood, een weduwschoot.
Mij scheen het dat die nieuwe weelde er
Verweesd door was, slechts vaderloze vrucht.
Zomers genot staat klaar voor jou, maar ver
Van jou maakt zelfs de vogel geen gerucht.
Of, als hij zingt, is het zo'n somber lied,
Dat, bang voor 's winters komst, het loof verschiet.
| |
97
HOw like a Winter hath my absence beene
From thee, the pleasure of the fleeting yeare?
What freezings haue I felt, what darke daies seene?
What old Decembers barenesse euery where?
And yet this time remou'd was sommers time,
The teeming Autumne big with ritch increase,
Bearing the wanton burthen of the prime,
Like widdowed wombes after their Lords decease:
Yet this aboundant issue seem'd to me,
But hope of Orphans, and vn-fathered fruite,
For Sommer and his pleasures waite on thee,
And thou away, the very birds are mute,
Or if they sing, tis with so dull a cheere,
That leaues looke pale, dreading the Winters neere.
| |
97How like a winter hath my absence been
From thee, the pleasure of the fleeting year!
What freezings have I felt, what dark days seen!
What old December's bareness everywhere!
And yet this time removed was summer's time,
The teeming autumn, big with rich increase,
Bearing the wanton burden of the prime,
Like widowed wombs after their lords' decease:
Yet this abundant issue seemed to me
But hope of orphans and unfathered fruit;
For summer and his pleasures wait on thee
And, thou away, the very birds are mute;
Or, if they sing, 'tis with so dull a cheer
That leaves look pale, dreading the winter's near.
| |
[pagina 186]
| |
116Voor de verbintenis van gelijkgezinden
Erken ik geen beletsel. Liefde laat
Haar lot niet aan lotswisseling verbinden
En wankelt niet, zelfs waar de ander gaat.
Nee, een vast baken dat de stormen ziet,
Maar nooit geschokt wordt, is zij; voor elk bootje
Op drift de ster, waarvan de waarde niet
Te peilen is, al peilt men wel haar hoogte.
Liefde is niet de tijd tot nar, al reikt
Zijn zeis tot aan het rood van lip en wang;
Liefde houdt stand, hoe snel ook tijd verstrijkt,
Tot aan de rand van graf en ondergang.
Vergis ik mij, toont iemand mij dat aan,
Dan schreef ik nooit, heeft liefde nooit bestaan.
| |
119
LEt me not to the marriage of true mindes
Admit impediments, loue is not loue
Which alters when it alteration findes,
Or bends with the remouer to remoue.
O no, it is an euer fixed marke
That lookes on tempests and is neuer shaken;
It is the star to euery wandring barke,
Whose worths vnknowne, although his higth be taken,
Lou's not Times foole, though rosie lips and cheeks
Within his bending sickles compasse come,
Loue alters not with his breefe houres and weekes,
But beares it out euen to the edge of doome:
If this be error and vpon me proued,
I neuer writ, nor no man euer loued.
| |
116Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments: love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove.
O, no! it is an ever-fixèd mark
That looks on tempests and is never shaken;
It is the star to every wandering bark,
Whose worth's unknown, although his height be taken.
Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come;
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom:
If this be error and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.
| |
[pagina 187]
| |
121't Is beter slecht te zijn dan slecht te heten,
Want wie het niet is, gaat er toch voor door,
Verdiend genot, niet door eigen geweten
Veroordeeld, maar door anderen, gaat teloor.
Wat groeten anderen, met valse blik,
Zelf overspelig, mijn onstuimig bloed?
Wat spiedt hun zwakker ik naar mijn zwak ik,
Belust te hekelen wat ik houd voor goed?
Nee, ik ben die ik ben; wat ik misdreef,
Zij niet hun doelwit, maar wat zij misdreven;
Misschien ben ik wel recht en zijn zij scheef,
Hun past geen laag idee over mijn leven.
Tenzij men slechts dit generaal kwaad poneert:
De mens is slecht, zijn slechtheid triomfeert.
| |
121
TIS better to be vile then vile esteemed,
When not to be, receiues reproach of being,
And the iust pleasure lost, which is so deemed,
Not by our feeling, but by others seeing.
For why should others false adulterat eyes
Giue salutation to my sportiue blood?
Or on my frailties why are frailer spies;
Which in their wils count bad what I think good?
Noe, I am that I am, and they that leuell
At my abuses, reckon vp their owne,
I may be straight though they them-selues be beuel
By their rancke thoughtes, my deedes must not be shown
Vnlesse this generall euill they maintaine,
All men are bad and in their badnesse raigne.
| |
121'Tis better to be vile than vile esteemed,
When not to be receives reproach of being;
And the just pleasure lost, which is so deemed
Not by our feeling, but by others' seeing.
For why should others' false adulterate eyes
Give salutation to my sportive blood?
Or on my frailties why are frailer spies,
Which in their wills count bad what I think good?
No, I am that I am, and they that level
At my abuses reckon up their own:
I may be straight, though they themselves be bevel,
By their rank thoughts my deeds must not be shown:
Unless this general evil they maintain -
All men are bad, and in their badness reign.
| |
[pagina 188]
| |
133Vervloekt het hart dat mijn hart zuchten doet:
Zo diepe wond gaf het mijn vriend en mij!
Is 't niet genoeg dat je mij pijnigt, moet
Mijn liefste vriend slaaf zijn van slavernij?
Jouw wreed oog heeft mij uit mijzelf gedreven,
Mijn tweede zelf nog feller opgeëist;
Verzaakt door hem, mijzelf en jou te leven,
Driemaal drievoudig lijdend, is mijn kruis:
Kluister mijn hart in jouw gemoed van staal,
Mits mijn arm hart mijn vriends hart borgtocht zij;
Wie mij bezit, mijn hart zij hém tot cel,
Dan is mijn kerker van jouw wreedheid vrij:
Wreed blijf je; want in jouw gevangenis
Sluit jij mij in, mét al wat in me is.
| |
133
BEshrew that heart that makes my heart to groane
For that deepe wound it giues my friend and me;
I'st not ynough to torture me alone,
But slaue to slauery my sweet'st friend must be.
Me from my selfe thy cruell eye hath taken,
And my next selfe thou harder hast ingrossed,
Of him, my selfe, and thee I am forsaken,
A torment thrice three-fold thus to be crossed:
Prison my heart in thy steele bosomes warde,
But then my friends heart let my poore heart bale,
Who ere keepes me, let my heart be his garde,
Thou canst not then vse rigor in my faile.
And yet thou wilt, for I being pent in thee,
Perforce am thine and all that is in me.
| |
133Beshrew that heart that makes my heart to groan
For that deep wound it gives my friend and me!
Is't not enough to torture me alone
But slave to slavery my sweet'st friend must be?
Me from myself thy cruel eye hath taken,
And my next self thou harder hast engrossed:
Of him, myself, and thee I am forsaken,
A torment thrice threefold thus to be crossed.
Prison my heart in thy steel bosom's ward,
But then my friend's heart let my poor heart bail;
Whoe'er keeps me, let my heart be his guard,
Thou canst not then use rigour in my gaol.
And yet thou wilt, for I, being pent in thee,
Perforce am thine and all that is in me.
| |
[pagina 189]
| |
134Hij is van jou, ik heb het toegegeven,
Terwijl ik 't pand ben van jouw willekeur,
Maar wil mij toch mijn ander zelf hergeven,
Dat het mij troost, nu ik mijzelf verbeur.
Dat weiger jij, zijn vrijheid weigert hij,
Jij immers bent begerig, hij is goed.
Als borg slechts zette hij zijn naam voor mij
Onder die schuld, waar hij nu zelf voor boet.
Jij eist de prijs van je lieftalligheid,
Je woekert en je grijpt elk middel aan,
Dagvaardt een vriend, door mij slechts in het krijt;
Ik ben hem kwijt door wat ik heb misdaan.
Kwijt ben ik hem; jij hebt én hem én mij;
Hij heeft betaald, en toch ben ik niet vrij.
| |
134
SO now I haue confest that he is thine,
And I my selfe am morgag'd to thy will,
My selfe Ile forfeit, so that other mine,
Thou wilt restore to be my comfort still:
But thou wilt not, nor he will not be free,
For thou art couetous, and he is kinde,
He learnd but suretie-like to write for me,
Vnder that bond that him as fast doth binde.
The statute of thy beauty thou wilt take,
Thou vsurer that put'st forth all to vse,
And sue a friend, came debter for my sake,
So him I loose through my vnkinde abuse.
Him haue I lost, thou hast both him and me,
He paies the whole, and yet am I not free.
| |
134So, now I have confessed that he is thine
And I myself am mortgaged to thy will,
Myself I'll forfeit, so that other mine
Thou wilt restore to be my comfort still.
But thou wilt not, nor he will not be free,
For thou art covetous and he is kind;
He learned but surety-like to write for me,
Under that bond that him as fast doth bind.
The statute of thy beauty thou wilt take,
Thou usurer that put'st forth all to use,
And sue a friend 'came debtor for my sake:
So him I lose through my unkind abuse.
Him have I lost; thou hast both him and me;
He pays the whole, and yet am I not free.
| |
[pagina 190]
| |
138Zweert mij mijn lief dat zij voor waarheid staat,
Dan geloof ik haar, al is haar leugen feit,
Opdat ze mij voor één die 't vals verraad
Der wereld nog niet kent, een knaap, verslijt.
IJdel bedenk ik dan: zij vindt mij jong,
Al weet zij dat mijn beste tijd voorbij is;
Domweg geloof ik haar liegende tong,
Waardoor 't verlies der waarheid tweeërlei is.
Waarom kan zij niet zeggen vals te zijn?
Waarom heb ik mijn leeftijd nooit verteld?
O liefde kleedt zich liefst in schone schijn,
En hoort niet graag haar ouderdom vermeld.
Zo lig, lieg ik bij haar, en zij bij mij,
In onze fouten blij met vals gevlei.
| |
138
WHen my loue sweares that she is made of truth,
I do beleeue her though I know she lyes,
That she might thinke me some vntuterd youth,
Vnlearned in the worlds false subtilties.
Thus vainely thinking that she thinkes me young,
Although she knowes my dayes are past the best,
Simply I credit her false speaking tongue,
On both sides thus is simple truth supprest:
But wherefore sayes she not she is vniust?
And wherefore say not I that I am old?
O loues best habit is in seeming trust,
And age in loue, loues not t'haue yeares told,
Therefore I lye with her, and she with me,
And in our faults by lyes we flattered be.
| |
138When my love swears that she is made of truth
I do believe her, though I know she lies,
That she might think me some untutored youth,
Unlearnèd in the world's false subtleties.
Thus vainly thinking that she thinks me young,
Although she knows my days are past the best,
Simply I credit her false-speaking tongue -
On both sides thus is simple truth suppressed.
But wherefore says she not she is unjust?
And wherefore say not I that I am old?
O, love's best habit is in seeming trust,
And age in love loves not to have years told.
Therefore I lie with her and she with me,
And in our faults by lies we flattered be.
| |
[pagina 191]
| |
141't Is met mijn ogen niet dat ik je min,
Omdat zij duizend fouten in je zien;
Mijn hart bemint, tegen hun smalen in,
En wil, elk zien ten spijt, dat ik je dien.
Je stem te horen is geen klankfestijn;
Noch teer gevoel, voor laag vermaak te winnen,
Noch smaak, noch reuk willen genodigd zijn,
Met jou alleen, op enig feest der zinnen.
Maar mijn vijf zintuigen, noch mijn verstand
Kunnen een dwaas hart uit jouw dienst ontslaan,
Waardoor wat toch een man lijkt, zich verpandt
Van jouw trots hart de heerszucht te doorstaan.
Maar hierin lijkt mijn plaag gewin te zijn:
Ze laat mij zondigen, en loont met pijn.
| |
141
IN faith I doe not loue thee with mine eyes,
For they in thee a thousand errors note,
But 'tis my heart that loues what they dispise,
Who in dispight of view is pleasd to dote.
Nor are mine eares with thy toungs tune delighted,
Nor tender feeling to base touches prone,
Nor taste, nor smell, desire to be inuited
To any sensuall feast with thee alone:
But my fiue wits, nor my fiue sences can
Diswade one foolish heart from seruing thee,
Who leaues vnswai'd the likenesse of a man,
Thy proud hearts slaue and vassall wretch to be:
Onely my plague thus farre I count my gaine,
That she that makes me f[...]nne, awards me paine.
Loue
| |
141In faith, I do not love thee with mine eyes
For they in thee a thousand errors note,
But 'tis my heart that loves what they despise
Who, in despite of view, is pleased to dote.
Nor are mine ears with thy tongue's tune delighted,
Nor tender feeling to base touches prone,
Nor taste, nor smell, desire to be invited
To any sensual feast with thee alone:
But my five wits, nor my five senses can
Dissuade one foolish heart from serving thee,
Who leaves unswayed the likeness of a man,
Thy proud heart's slave and vassal wretch to be:
Only my plague thus far I count my gain
That she that makes me sin awards me pain.
| |
[pagina 192]
| |
145Haar mond, door Eros' hand gewrocht,
Ademde klank, die zei: ‘Ik haat -’
Tot mij die zó haar gunsten zocht.
Maar dra zag zij mijn droeve staat,
Of aan haar hart ontwelt gena,
Ze laakt haar tong die, immer zoet,
De dingen zegt waar 'k door verga,
En leert hem dit als nieuwe groet:
‘Ik haat -’, maar 't einde van de zin
Verschilt zoals de dag die mild
De nacht verjaagt, dat satanskind,
Zoals hemel van hel verschilt.
Of zij ‘Ik haat’ haar haat verbiedt,
Redt zij mijn leven met ‘u niet’.
| |
145
THose lips that Loues owne hand did make,
Breath'd forth the sound that said I hate,
To me that languisht for her sake:
But when she saw my wofull state,
Straight in her heart did mercie come,
Chiding that tongue that euer sweet,
Was vsde in giuing gentle dome:
And tought it thus a new to greete:
I hate she alterd with an end,
That follow'd it as gentle day,
Doth follow night who like a fiend
From heauen to hell is flowne away.
I hate, from hate away she threw,
And sau'd my life saying not you.
| |
145Those lips that Love's own hand did make
Breathed forth the sound that said ‘I hate’
To me that languished for her sake.
But when she saw my woeful state,
Straight in her heart did mercy come,
Chiding that tongue that ever sweet
Was used in giving gentle doom:
And taught it thus anew to greet,
‘I hate’ she altered with an end,
That followed it as gentle day
Doth follow night who, like a fiend,
From heaven to hell is flown away.
‘I hate’ from hate away she threw,
And saved my life, saying ‘not you’.
|
|