De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 177]

Omgangswormenlied
Philip Larkin
(Vertaling W. Jonker)

Wij zijn hier een stel stukken schijt aan 't vragen
Een uur of wat bij ons er door te jagen.
Kom je ook? - Ja, makker, in een varkensreet.
De dag is weer besteed.
De gashaard suist. Wind. Regen. Schemertijd.
Dus: Waarde Merlijn Jansz, Zeer tot mijn spijt -

Toch vreemd dat het zo moeilijk is, alleen.
Haast elke avond kan 'k in luisterstand
Verdoen, glas slappe sherry in de hand,
Met ziften van 't gezever van zo'n kat
Die niets leest dan Wie? Wat?
Maar denk eens aan de tijd die al verdween

In zoutjes en gezichten! En gewin
Is er nooit bij, wél altijd het gemis
Van rustig lamplicht met wat windgerucht,
En ginds de sikkelmaan die door de lucht
Messcherp geslepen is.
Een leven. Maar hoe streng prent men ons in:

Alleen-zijn is zelfzuchtig. Niemand meer
Gelooft de kluizenaar met nap en pij
Die praat met God (ook weg); nu wensen wij
Dat mensen aardig voor ons zijn. Dat kan
Alleen over en weer.
Deugd is sociaal. Zijn die routines dan

Goed-mensje spelen, net als kerkbezoek?
Verveeld, onhandig pogen? Doen we mee
(Die ezel vragen naar zijn stomme boek)
Omdat het, zij het stuntelig, met pijn,
Laat zien hoe het moest zijn?

[p. 178]

 

Veel te subtiel. En te fatsoenlijk. Nee,

 

 

 

Alleen wie jong is heeft nog volop tijd

 

Voor eenzaam-zijn. Nu vergt contact beleid,

 

En zitten bij een lamp brengt minder vrede

 

En meer mismoedigheden.

 

Wroeging en angst liggen in hinderlaag

 

En fluist'ren: Beste Merlijn Jansz, Heel graag -

Vers de Socièté

My wife and I have asked a crowd of craps
To come and waste their time and ours: perhaps
You'd care to join us? In a pig's arse, friend.
Day comes to an end.
The gas fire breathes, the trees are darkly swayed.
And so Dear Warlock-Williams: I'm afraid -

Funny how hard it is to be alone.
I could spend half my evenings, if I wanted,
Holding a glass of washing sherry, canted
Over to catch the drivel of some bitch
Who's read nothing but Which;
Just think of all the spare time that has flown

Straight into nothingness by being filled
With forks and faces, rather than repaid
Under a lamp, hearing the noise of wind,
And looking out to see the moon thinned
To an air-sharpened blade.
A life, and yet how sternly it's instilled

All solitude is selfish. No one now
Believes the hermit with his gown and dish
Talking to God (who's gone too); the big wish
Is to have people nice to you, which means
Doing it back somehow.
Virtue is social. Are, then, these routines

Playing at goodness, like going to church?
Something that bores us, something we don't do well
(Asking that ass about his fool research)
But try to feel, because, however crudely,
It shows us what should be?
Too subtle, that. Too decent, too. Oh hell,

Only the young can be alone freely.
The time is shorter now for company,
And sitting by a lamp more often brings
Not peace, but other things.
Beyond the light stand failure and remorse
Whispering Dear Warlock-Williams: Why, of course -