De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 80]

Drie gedichten
Rien Vroegindeweij

Familiefoto

Mijn zoon is nu zo oud als ik
toen jij mijn leeftijd had.
Ik ben die man, dat kind ben ik.
Maar wie is het die de foto nam?

Want wie de foto neemt ontbreekt.
En wie ziet de gelijkenis in
de herhaling van de tijd die zich
niet herhalen laat, in strikte zin?

Alleen die kleren al, het pak
dat als een zondag om je lichaam zit,
nooit mode was maar altijd plicht,
heeft niet mijn maat en snit.

Wij groeien maar in 't wild
en weten met ons lijf geen raad,
totdat de fotograaf verschijnt,
het lachen ons vergaat.

Of hadden we het heimelijk plezier
dat niet wij maar hij werd vastgelegd?
Want achter onze blik verbergen wij
het beeld dat nooit een afdruk werd.

[p. 81]

Nazomer

Vergelijk de dood van een vriend
niet met het blad dat fraai herfstig
valt naar het modderig pad.

Hij die op een warme dag de kraag
van zijn winterjas als een aureool
op zijn schouder draagt, heeft het koud.

Hij die gelooft dat zijn ziel
na een black-out van drie dode etmalen
opstaat, de aarde een bergplaats

voor zijn verlaten lichaam, hij ziet
het blad dat van de boom valt
en opdwarrelt van het modderig pad.

Zomerhuis

Stil zijn en je laten horen
zoals de specht de kasten
van het bos laat kraken.

Of een raam openzetten
als een geheime lade
vol donkergroene bladeren.

Schuift de schaduw steeds
vroeger voor de ramen,
we zullen dit huis verlaten,

voedsel geven aan de aarde,
een boom worden, een kast
maken, de specht verdragen.