De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 77]

Vier gedichten
Maarten Vonder

Naturel

Wat een schitterend
gezicht

dit pastelkleurige meisje
met haar los gehaakte
zwarte trui
zwarte netkousen en
zwarte lichte rok.

In haar geïmproviseerde spel
vegen spontane tranen
de mascara over haar gezicht

bij zo wendbare ontroering
schijnt zij van binnenuit
verlicht
als een naïeve aquarel.

Zo goed als tragische
vervoering
maar zo licht
dit speelstertje heeft werkelijk
de blues

een haast ondraaglijk naturel
van bijna geen gewicht.

[p. 78]

Droomspel

aan Lientje

Met wat voor gave
overtuiging speelde je onlangs
in Droomspel Indra's dochter na,

liet mij de rol van schrijver,
en de fictie van een onbesproken
reprise, gala in de Globe.

Wie weet komt bij herhaling
in de krant die jij leest een kritiek
door mij op tijd geschreven:

Nooit speelde Indra's dochter levensechter.
De strekking echter dient voorgoed herzien
en toegevoegd een uitgelezen rechter.

Auditie

Doe je mij
voor, alsof je auditie
hield, pijnlijk

op hoge
hakken, en het is enkel
lopen, wat je

graag zou spelen
voor bezield publiek, dood
op de hielen.

[p. 79]

 

Doe het nu,

 

doe mij na, verhef je overspelig

 

lichaam als een

 

 

 

jonge god,

 

maar die ben je niet, sterfte heerst onder

 

goden vandaag.

Tegenspeler

Leeft onder zo schone lakens de
actrice nog, speelt zij haar rol of haar
troeven uit, verbergt zij uit louter decorum
de ondersteek?

Laat haar dit valse decor, wat heet
decorum, wanneer in haar borst het spel
woekert, in haar hart nog altijd iets
meisjesachtigs,

het gevecht op het kussen, alsof deze ingénue
haar ligt, wilde dood haar op het lijf
geschreven: hoe lokt zij in zoete netten haar
tegenspeler!

Maar hoe gewild is deze casting,
Erlkönigs bas bij haar schrille falset? Wel riskant
declameert zij haar monoloog! Zal zij deze rol niet
liever weigeren?