De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 51]

Vijf gedichten
Mees Houkind

Morse

Twee katten hadden mij,
ik had een hond;
en dat volstond.

De vogels buitenshuis
ze komen en ze gaan;
ik zie dat aan

en strooi alleen wat voer,
verjaag een zwarte kat;
niet meer dan dat.

Ze eisen me niet op
en ik kan ze niet dwingen
voor mij te zingen.

Ik had een hond,
twee katten hadden mij.
Dat is voorbij.

[p. 52]

Heggemus

Dat hij een andere is, viel niet zo op.
Wie slordig kijkt, ziet het verschil niet tussen
zijn leigrijze kostuum, zijn fijne kop
en de gedaanten van de andere mussen.

Maar dat hij eenzaam kwam, zonder misbaar
en nergens stond te dringen of te flemen,
zo stil zijn eigen wegen koos en daar
in alle rust zijn tijd voor wist te nemen,

dat werd opmerkelijk. Was hij een mens,
de mode zou hem toch een rotzorg wezen,
de estafette van opinies en de trends;
van de toptien had hij er geen gelezen.

We volgen door de kijker zijn gedoe.
Ondanks zijn naam hoort hij niet bij de mussen.
Wie weet of hij niet 's avonds af en toe
Cervantes leest, of anders wel de Russen.

[p. 53]

Merels

't Is bitter koud. Dus ik voorzie
van rotte appel, smout, gekruimeld brood
de voedertafel achter bij de haag.
Zes merels in hun hongersnood
volgen vanaf de kale kersetakken
mijn aftocht tot het dichtslaan van de deur.
Dan zwiepen ze omlaag.

Een blijkt het hoogst in rang. Met volle bek,
praalhanzig strooiend met zijn wenken,
weert hij de anderen van de overvloed.
Aan slikken komt hij zelfs niet toe.
Achter het glas sta ik wat vaag te denken
aan Darwin, ellebogen en 't skelet
en hoe het met de wereldhonger moet.

Nog even en hij zit weer op de nok
en fluit dat keerlied, klein recitatief
van nest en min, van wormen bij de vleet.
Hij zingt alleen en heeft de avond lief.
Zoals ik hem. Totdat de dondersteen
samen met kinderschaar en lieve gade
mijn rijpe kersen van de takken vreet.

[p. 54]

Roodborst

Prompt na de eerste nachtvorst valt zijn komst.
Alvorens te ontpakken zal hij controleren
of hij nog alles bij het oude vond;
voor hem hoeft men hier niets te renoveren.

We horen nooit waar hij zijn zomers slijt,
hij is niet mededeelzaam in die dingen.
Wel wenst hij altijd toast bij zijn ontbijt
en ergert zich wanneer men staat te dringen.

Zo tafelt hij alleen. Komt er een andere gast
die vraagt: Pardon, is deze plaats nog vrij?
spreekt hij kortaf, onaangenaam verrast:
De stoel zij u, de tafel blijft aan mij.

Ook ons behandelt hij doorgaans wat bars;
die roddel van het tikken op de ruiten
en andere schattigheid zit hem nog dwars.
Hij knoopt zijn rood servet en duldt ons buiten.

[p. 55]

Gevederd sonnet

Zo strijkt hij neer, als in een bijgedachte,
het rustpunt niet bevochten maar gekregen;
vermoeid van zwerven langs de hoge wegen
vond hij getroost hoe hem de aarde wachtte.
En teder als zijn vleugels hem hier brachten
is hij zichzelf getrouw weer opgestegen,
maar traag, als hield hem heimwee tegen,
maar loom, als met zijn laatste krachten.

Zo daalt een lege hand die schuchter is
na al het zwerven en na alle pijn
in een gebaar dat bijna vluchtig is,
in zwijgen dat een woord wil zijn,
een vogel die blijft weten dat de lucht er is
maar op de vleugels moet om weg te zijn.