De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 125]

Supercatch
Paul van Mook

Met de bedoeling hem

lam te slaan gaf ik een
dreun; het viel
tegen hoe
hard zijn kaak was.

Hij stond

op en deelde een

optater uit die me van de grond tilde,

me

bijna in een parkeerbaan om de aarde lanceerde;

maar ik kwam te-
rug en

bleef.

Snel als de bliksem
trof ik zijn oor,
scheurde dat
af, hij
duizelde maar   herstelde zich.

Voor ik het wist had hij met
een

klap mijn

wenkbrauwen afgeschoren. Ik ripos-

teerde met een
dreun op zijn

buik, het weekste deel daarvan, en ont-

velde mijn vuist.

Hij revan-
cheerde met een trap tegen mijn dij, een
flard

scheurde er uit, hij ver-

loor een teen.

[p. 126]

 

Ik retour-

 

neerde een

 

oplawaai die hem drie tanden kostte, maar

 

hij mij een

 

watjekou die mijn linkerbeen brak.

 

 

 

Hij kreeg een

 

lel die zijn strottehoofd deed

 

kraken, ik een

 

loei in mijn middenrif, die me deed

 

wankelen.

 

 

 

Zo gingen we door.

 

Drieëndertig uur lang

 

vlogen de stukken er af, in het stadion van Bogo-

 

tà,

 

onder het

 

toeziend oog van

 

tienduizenden supporters, die

 

juichten

 

en

 

brulden aan

 

een     stuk door.

 

 

 

Zo nu en

 

dan

 

gaven we elkaar

 

injecties met helend sap,

 

kameraadschappelijk.

 

 

 

Toen we gereduceerd waren, tot

 

ieder niet meer dan

 

zes ons lillend vlees

 

(het overige lag in brokken en flarden om ons heen)

 

en er

 

geen plaats meer was in

 

onze resten

 

voor nieuwe,

 

levenschenkende injecties,

 

kregen we een o-

[p. 127]

 

vatie van het overgelukkige publiek, ap-

 

plaus van de president,

 

alsook een

 

beker van de generaal;

 

de stand was volgens hem ge-

 

lijk.

 

 

 

Gebroederlijk verlieten we het stadion,

 

hand in hand.

 

Meer

 

was er van ons niet over, twee

 

handen, van ieder

 

een,

 

die op de toppen van de vingers, met de duimen tegen elkaar

 

leunend, naar de uitgang liepen.

 

 

 

De trofee hebben we achter moeten laten.