De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 60]

Twee gedichten
Jean Pierre Rawie

Uitvaart

Zo'n tien jaar terug voor haar gevallen;
het duurde maar een maand of drie.
Toen kwamen drank en jaloezie
en achterklap de boel vergallen.

Op zich geen grond voor nostalgie
(zo ging het vroeg of laat met allen),
maar het is vreemd nu ik de smalle
doodkist in deze aula zie.

Iets wat ik nooit geheel aanvaardde
blijkt plotseling ontstellend echt:

Dat ook door mij beminde vrouwen
verdwijnen in de natte aarde,

de handen op de borst gevouwen,
de voeten naast elkaar gelegd.

[p. 61]

Interieur

Wanneer ik over het verdwijnen
van weer een zielsgeliefde treur,
sluit ik behoedzaam de gordijnen
en schuif de grendel voor de deur.

Niets blijft mij in mijn misogyne
momenten meer dan dit houvast:
het lamplicht op de schrijfmachine,
de boeken in de boekenkast.

Ik hoor de regen langs de ramen
en hoe een late motor start.
De liefdes gingen als zij kwamen.
Ik hoor de wind, en hoor mijn hart.