De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 62]

Vijf gedichten
L.F. Rosen

Het luchtruim gesloten

Mijn ziel heeft een nek, een broos ja gebroken ding,
en een eerloos, kaal bestaan op een kale tak,
en met zijn vleugelstompjes op zijn rug gebonden
lijkt hij van ons beiden de volbloed sterveling.
Waarom kreeg dit zorgenkind bij mij onderdak?
Niet opdat ik nooit zonder zou worden gevonden.

't Was die droom van hem dat ik eens van pijn ontslagen
op zijn rug (mijn armen om zijn gespierde nek)
naar de gindse wolkpartij zou kunnen ontsnappen,
waar wij elkaar zachtneuriënd rond zouden dragen
om dan later in het Turkooizen Slaapvertrek
aan elkaar de laatste geheimen te verklappen.

Gordijn

Ik ben waarlijk straatarm, een ijselijk geval.
Het was toch pure rijkdom, al bestond hij dan niet,
de cirkelgang zij aan zij met, van en naar God.

Te snel ontkurkte hij zijn gram en overal
was hij, zeker, niets dat hij ongebroken liet
maar in zijn alomafwezigheid is ons lot:

Een poliepenbestaan en nergens hoorngeschal,
een dof monster te zijn met een verfloos verdriet,
en meer is 't niet dat droom- en schaduwloos verrot.

[p. 63]

Een beul uit duizenden

Al die tijd gaf zij hem slechts de lichtste gevallen:
Meest armlastige adel, keukenpersoneel,
boerenzoons en eenmaal zelfs een balsturig paard.
Die dan niet, maar voor de rest kregen ze dus allen
een opknapbeurt aan de wipgalg tot ze er scheel
van keken, waarna, met een molensteen verzwaard,
ze het diepe in verdwenen.

Nu, die grote opdracht

na zoveel jaren trouwe dienst dan toch gekregen!
Hij denkt: Ik zit gebeiteld. Me dunkt, ik ga het maken!
Ze heeft me haar seniele vader toebedacht -
Hoorde hij immers niet fluisteren allerwegen:
Kijk, hoe oud. Zijn botten zullen voorbeeldig kraken...

De krabnevel

't Was een eens schier onverwoestbare Hof van Eden,
een keur bekoorlijke, blonde hemellichamen,
maar vooral een jongensdroom die werkelijkheid
had moeten worden. Een droom waarin lang geleden
't leven zich even onvergankelijk mocht wanen.

't Hangt nu als een sleetse bruidsluier uitgespreid
in de nacht. Wezenloos zoals het was begonnen.
Voor het oog is het een flauw flikkerend punt.
Voor dichters 't achterlicht van een wegfietsende God
op naar zaliger oorden en vruchtbaarder zonnen
terwijl zijn stervende tuin tot het Niets verdunt
en opnieuw alles spoorloos verdwijnt in de doofpot.

[p. 64]

Het orakel en de vloek van waanzin

Als een sluipwesp haar larf heeft een grijze godheid
de gave van het visioen in haar geplant
en haar weerloos als een maaltijd achtergelaten.

Het vraatzuchtig talent vulde haar mettertijd
tot zij nog enkel was de voze buitenkant
van wat orakelde uit al haar lichaamsgaten.

En toen zij voor het laatst met honderd kilo stem
een orakelspreuk uit haar leeggeschraapte lijf
perste, kon geen mens zijn fatale aard doorgronden.

't Voltooit in onze moeraszachte hersenbodem
sindsdien zijn raadsel- en rampenrijk doodsbedrijf
om daarmee dan eens een maaltijd af te ronden.