De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 53]

Vier gedichten
J. Hombergen

Klusjesman

Ondanks tamarinde en parasollen
zit ik volledig gekleed aan de bar,
t-shirt, degelijke broek, warme das,
ouderwetse schoenen, twee paar sokken,
als plots die vrouw naast me staat,
tot op het vel naakt, haar tepels
gezwollen onder agressieve zonnebrand-
olie. Ze zegt: Kun jij, klusjesman,
in mijn châlet een andere lamp indraaien,
de mijne is gesprongen. Geschrokken
draai ik me op mijn andere kant en zie,
iedereen is naakt en ik ben klusjesman
in een nudistenkamp, verricht klusjes
aan naturellen. Zo deze vrouw. Ze laat
niet af naar mijn levisbroek te ogen.
Zonder al die stof kon ik niet bloter
zijn. Naaktheid kon niet erger knellen.

Tintamarre

Je vindt, dat ik de sterren
verkracht, als ik op mijn
luchtbed lig te luisteren
naar hun zacht craquelé,

mijn hoofd diep weggestoken,
mijn reusachtige eetbare
hoofd, in dat gonzend moeras
van rotsblauw gedierte.

[p. 54]

 

Het ware beter, als ik

 

offerde op de steen der zee

 

en het gist van dromen in de

 

horizon wierp. Misschien

 

 

 

dat de wind nog eens vol

 

kusten zou stromen, de morgen

 

vol koel begin, de weke

 

zuivere zee vol rimpeling.

Dode palm te Tintamarre

De zon voelt zwaar
als een dichtvallend oog.

Het is het uur dat mij verlost
van mijn vaderen.

Ik trek mijn boot aan wal,
sleep met gespierde pols hem
op het droge.

* * *

De maan is op nu,
ernstig beredderend de tropen.
De zee zwelt als een borstspier.

Een slang siddert
in het beschadigd donker.

Hoelang, stronk, zul je nog
haar schaduw zijn onderworpen?

[p. 55]

 

* * *

 

 

 

Maal niet om geboorte.

 

 

 

Als alle geheim uit je leden

 

vloeit, dat is je woonplaats.

 

 

 

De zoete vraat van insekten

 

zij je vóór alles

 

gerechtigheid en weldaad.

Varken

Hoe kun je, liefste, je verdriet
tot maat van alles maken en
hardvochtig van mij verwachten,
dat ik niet mijn oren spits aan het
raam en lichtzinnig luister naar
geruchten uit de haïtianenbuurt.
Ik kan mij niet onttrekken aan dat
geblaf, dat hees menselijk geschreeuw.
Weet je, dat daar een varken door
honden wordt opgedreven en aan
stukken gescheurd, een lelijk, maar
niet onaardig varken? Mannen slaan
met moeite de meute uiteen, ontvangen
beten in kuiten en armen, maar
het varken is dood. Zo vaak gebeurt
het niet, dat de wind zuidelijk staat
en flarden aanwaait uit die hoek.
Niet alles, liefste, hoe afzichtelijk
je leed, niet alles laat zich naar
het dictaat daarvan zetten.