De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 49]

Twee gedichten
Judith Elfferich

Een schip van glas over de glazen zee

Je leven te leiden langs
het scherp van kristallijnen,
een schichtig labyrint,
tot waar lijnen verdwijnen.
Te kaatsen en weerkaatsen.

Je leven leiden schaatsend
kriskras door ijspaleizen,
een schichtig labyrint.
Het licht de weg te wijzen.

En met als tegenschaatser,
eenzame nachtweerkaatser,
een schip van glas over de glazen zee.

Homerus

Je ligt in bad, nog maar half wakker;
bekijkt met ochtend-onverstand
terloops de koppen in de krant.

Je dromen zijn nog niet geweken;
wat was er ook weer aan de hand?
Je gaapt en vouwt heel traag een bootje
van de haast ongelezen krant.

[p. 50]

 

Iets met een reis, die je niet wilde;

 

de wereld lag uit haar verband.

 

Je was de baas over veel schepen;

 

je moest een oneer helpen wreken,

 

je hing de held uit voor je land.

 

 

 

De juiste wind wilde niet waaien;

 

je had de zee niet op je hand.

 

Eindeloos wachten op het strand

 

en dan weer tovervrouwen, schimmen,

 

monsters en menseneters, klippen.

 

Eén schip nog maar, alleen bemand.

 

 

 

De angst was daarna weggewassen

 

door een verlegen meisjeshand

 

ergens op weer een ander strand.

 

Het heimwee kreeg de overhand.

 

Uit donkerte geroep van uilen,

 

hun ogen helder in het duister.

 

Een visioen van vaderland.

 

 

 

Een droom vol water, te veel water.

 

Je bad is nu niet warm meer, want

 

je hebt je tijd liggen verdromen;

 

de ochtend is al lang begonnen.

 

Waar had je ook al weer die krant?

 

Je ogen zoeken rond en komen

 

uit bij het bootje in je hand.

 

Je trekt de badstop uit het gootje.

 

 

 

Het bootje zet je op het water

 

en blaas je naar de overkant.