De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 47]

Twee gedichten
Maarten Doorman

V. Huszar, Compositie II. Schaatsenrijders
(1917)

Niet de luchten, het okeren licht,
geen kale bomen,
niet een vergezicht van kinderen met sleetjes,
de vogels noch de rode zon komen
op dit gestolde water voor.

Hier wordt gereden
op het scherpst van de snede
tussen iets nog van ijspret
en de laatste stap
van louter kleur en vlak.

Hier slaan schaatsers
steeds trager hun slagen,
vallen net niet
in de onzichtbare vrieskou
uiteen.

Waar het landschap, waar aandacht ontbreekt,
blijft geen figuur op de been.
Geen figuur blijft, als niet alleen
dat evenwicht wordt betracht.

[p. 48]

In memoriam J.S. sr.

Niet het wegvallen
is het onoverkomelijke.

Want vallen is,
weg is nog iets.

Voor verlies geen punten, maar
het is nog een uitslag, een slag van het hart.

Het staken van de wedstrijd
door de man in het zwart

doet ze pas weglopen, de tallozen:
niets blijft bij het werkelijk eind

dan wat vertrapte bekers, een paar dozen
en verpakkingen van het moment.

Dit valt niet
te rijmen, niet met al die jaren en mensen:

lachwekkende doelen, park zonder bomen,
lijnen die niets meer begrenzen.