De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 154]

Lokaal van een lagere school in een achterbuurt
Stephen Spender
(Vertaling Willem van Toorn)

Ver ver van ruige golven deze kindergezichten.
Als onkruid zonder wortels, hun haar wild om hun bleekheid.
Het lange meisje met haar hangend hoofd. De papier-
Bleke jongen met ratteogen. De onvolgroeide, misdeelde erfgenaam
Van kromme botten, die de knoestige ziekte van een voorvader
Opleest, zijn les, van zijn bank. Achterin de schemerige klas
Eén kind onopgemerkt, lief en jong. Zijn ogen leven in een droom
Van eekhoornspel in een boomruimte, een andere dan deze.

Aan de zuremelk-wanden gekregen dingen, Shakespeares hoofd,
Wolkenloos in de ochtendschemer, beschaafde koepel boven alle steden.
Met klokken, bloemrijk, een Tirools dal. Kaart met open handen
Die de wereld beloont met zijn wereld. En toch zijn voor deze
Kinderen deze ramen, niet deze wereld, de wereld,
Waar heel hun toekomst is geschilderd met een mist,
Een nauwe straat dicht onder een loden lucht,
Ver ver van rivieren, kapen en sterren van woorden.

Shakespeare is toch zeker slecht, de kaart een verkeerd voorbeeld
Met schepen en zon en liefde die hen verleidt tot diefstal -
Voor levens die sluw ronddraaien in hun benauwde holen
Van mist tot eindeloze nacht? Op hun sintelhoop dragen
Deze kinderen vel waar botten doorsteken en stalen brillen
Met geplakt glas, als flesscherven op stenen.
Al hun ruimte en tijd is mistige achterbuurt.
Dus wis uit hun kaarten met achterbuurten groot als een vloek.

[p. 155]

 

Tenzij, bestuurder, meester, inspecteur, bezoeker,

 

Die kaart hun raam kan worden en deze ramen

 

Die hun bestaan afsluiten als catacomben

 

Breken O openbreken tot ze de stad wegbreken

 

En deze kinderen zicht geven op groene akkers en hun wereld

 

Hemelsblauw laten stromen op gouden stranden, en hun tong

 

Naakt boeken in laten lopen, de wit en groene bladen open

 

Geschiedenis aan hen wier taal de zon is.