De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 155]

Twee madrigalen voor de hertogin van Aosta
Umberto Saba^*
(Vertaling Jean Pierre Ratvie)

I (Triëst, 1934)

Je bent zo jong, je gaat zo licht
het onzekere leven tegemoet,
dat je, als je niet al een
vorstinnetje was, een meisje zijn zou.

* Umberto Saba (1883-1957) woonde, afgezien van zijn onderduikerstijd in Florence tijdens de laatste wereldoorlog, waar Montale hem onderdak hielp, zijn leven lang in Triëst, waar hij een boekhandel/antiquariaat dreef Een nuchter lyricus, onder meer bekend om zijn liefdesgedichten die uitsluitend zijn echtgenote golden, die door velen op één lijn wordt gesteld met Montale en Ungaretti. In 1957 deelde Saba met de jongere dichter Mario Luzi, die ook in dit nummer vertegenwoordigd is, de prestigieuze Marzotto-prijs.

II (Florence, 1944)

ik denk aan je handen, je prachtige handen.
Wel tweeduizend jaren Franse geschiedenis
zijn daarvoor nodig geweest. Het noodlot breekt
zijn eigen draden. Je bent - naar men zegt - door de mof,
met zijn hangbuik en stuitend gebeente, gegijzeld.
Misschien dat een droevige hoogmoed je rest.

Meer weet ik niet van je, meer wil ik niet weten.

[p. 156]

Drie steden

I. Milaan

Tussen uw stenen en nevelen vier ik
vakantie. Ik toef op de Piazza
del Duomo. In plaats van
de sterren
flonkeren iedere avond de woorden.

Men rust van het leven slechts uit door
het leven.

II. Turijn

Eens keer ik terug naar de dierbare ring
uwer bergen, naar uw lange luidruchtige
straten. Maar weldra verkies ik een vreemde
verstildheid boven gezelschap en vrienden,
en ga ik op zoek naar soldaat Salamano,
die het zwijgzaamste was en het meest plichtsgetrouw,
die al uw deugden in zich verenigde.

Ik zoek het bedrijfje waar hij vergrijst.

III. Florence

Om de dichter Montale te kunnen omarmen
- altijd grootmoedig in zijn verdriet - ben ik opnieuw
in de stad die mij lief was. Iedere tegel
waar ik mijn voet op zet lijkt op mijn
hartslag, mijn leed van weleer.
Toch heb ik geen wroeging. Een andere tijd,
een ander gesternte zijn aan de orde.