De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 49]

Drie gedichten
Marko Fondse

Besta maar hemel

Mijn vader was de werkman Kees.
Met hem was ik een halve wees.

Hij was een man van echt fatsoen
en erg kieskeurig in zijn doen.

Fatsoen niet dat je tegenblinkt,
maar meer een kwestie van instinkt.

Van wat ik deed, vooral ook liet,
had hij de juiste weet zo niet.

Maar ik zag veel van wat hij deed
en hoe het leven hem versleet.

Altijd gespeend van 't aardse slijk
maakte hij al zijn bazen rijk.

Dat maakte hem niet koud of warm.
Arm geboren stierfhij arm.

Schoon geboren stierfhij schoon.
Besta maar hemel, als zijn loon.

[p. 50]

Diagnose

...ontbreekt uw zoon het vermogen zich voor te stellen
dat hollen achter een bal plezier kan zijn en een levensvulling.
Het litteken op zijn knie stamt, vond ik uit, van een valpartij
uit dromerige onachtzaamheid. Dat heeft u mij ook bevestigd.
Erg positief, voorts, is het mij niet gegeven zijn beleefdheid te duiden,

zoveel distantie bij een kind van díe leeftijd. Te hopen valt
dat te eniger tijd een belangstelling zich in hem zal roeren,
bij voorbeeld omdat hij met al dat gestaar uit het klasraam
iets gezien heeft dat óns vooralsnog is ontgaan.

Ook gezien het peil van de uitstaande rekening lijkt mij
voor u noch voor mij voortgezet observeren voorlopig geraden.
(Was ik vroom, ik zou zeggen hij leeft in Gods hand.
Dit niet zo zijnde en strikt in vertrouwen, zeg ik
op hoop van zegen.)

Dagen

O het ontwaken dat als sterven was -
het lijfkil van de schrik
die zich als ijsbloem zette op het venster van de ziel:
de vogel in het tuinhuis aan jou toevertrouwd
moet deze nacht zijn doodgevroren.
De zon gaat nooit meer op.
En dan wanneer het daagt
het voor geen troost bereikbaar weten
dat er geen tuinhuis was
dat er geen vogel was.