De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 50]

Vier gedichten
Mees Houkind

Stil

Als ik nu stil zou zijn, zo stil in sprakeloosheid
van niet het kleinste woord, van zelfs geen zucht,
van adem die steels langs mijn lippen sluipt
van hartslag die op tenen is gaan lopen
van voeten die de grond als vlinders raken
van handen die alleen in vingertoppen leven...
Als ik zo stil zou zijn, zo stil en zo geruisloos
als witte nevel in de vroege ochtend
of als de geur van bloemen in de schemering
als helder water diep in een bemoste put
of als het kruimelen van blanke, lauwe as
de breking van het licht in water...
Als ik zo stil zou kunnen zijn, zo stil,
zou het dan mogelijk zijn dat je me hoorde
en in die stilte met je roep me zoeken zou...

Ach ja

Ik keek alleen maar naar zijn handen,
de smalle vingers, die op formica
rondom een koffievlek van
pakweg vijf vierkante centimeter
tijdverdrijvend wat los geld verschoven.

Nog even en dan was het weer zover.
Hij zou afrekenen met gepast geld,
dat wist ik.
Mij had hij ook altijd het gepaste toebedacht
zodat ik niets terug hoefde geven.

[p. 51]

In dualis

Hoe moet ik je dat nou uitleggen
dat er eigenlijk twee van je zijn.
Het heeft toch werkelijk iets weg
van een wonderbare mensvermenigvuldiging,
die overvloed ondanks de schaarste.
Als we elkaar dan eens treffen
zo hier en zo daar
wisselen we een enkel woord
zo nu en zo dan.
Maar nauwelijks heb je je hielen gelicht
of ik praatje de oren van het hoofd.
Ik pakje hand en voer je mee
door alle gangen, langs alle nissen,
het kost je geen moeite me bij te houden,
geen woord ontgaat je
niets ontsnapt aan je blik.
Maar al die tijd zijn je lippen vergrendeld.
Als we elkaar dan al eens treffen
zo hier en zo daar
en we wisselen al eens wat woorden
zo nu en zo dan,
zijn dat de vijf broden, de twee vissen
waarmee ik het wonder weer moet verrichten.

Gillen

Gillen doe ik heel zachtjes,
schreeuwen alleen maar binnensmonds.
Alles in de hoop dat er iemand voorbij komt
met goede oren.

Al wat je terugkrijgt op luide kreten
is nog meer lawaai.
Of enkel de echo van je eigen roep
en die geeft altijd minder terug dan je gaf.