De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 47]

Nederlandse poëzie

[p. 48]

Dublin
Frank van Dijl

I

In Dublin heeft iederéén de paapse
hondekop die je bij ons in het zuiden
nog wel ziet in afgelegen parochies
die pas onlangs werden aangesloten op
't net van telegraaf en telefonie.
Ieren: bleekgezichten met sproeten van
waterverf en kleurloze ogen die elk
moment in tranen kunnen verdrinken. Drinken
is dan ook wat ze het beste kunnen:
zet je ze een pint voor dan kwispelen
ze met hun staart en grommen ze van dank-
baarheid. Soms, zegt men, likken ze je hand.
Na sluitingstijd, natuurlijk veel te vroeg,
pissen ze, één poot omhoog, tegen de kroeg.

II

In haast alles doen ze de Engelsen na,
maar ja, hoe lang zijn die wel niet hun baasjes
geweest? Dus is het 's ochtends ham and eggs, thee
met melk, tussen de middag sandwiches, thee,
met melk, 's middags afternoon tea, mét melk,
en 's avonds steak and kidney pie met veel te
grote, veel te groene erwten. Net als de
Engelsen rijden ze links, hoewel het op
hun smalle weggetjes niet uitmaakt waar je rijdt.
En ze spréken Engels: de tweetalige
straatnaambordjes staan er maar voor de schijn,
zoals The Irish Times wel eens een hoekje
over heeft voor een artikel in het Gaelic.
Een straathond is met het kleinste bot al blij.

[p. 49]

III

Het is een lange weg naar Tipperary:
dodelijk vermoeid trekt de hond met z'n poot.
O, zeker, Ierland is prachtig, met bergen
en met dalen, en de Ierse whiskey is
ook goed te drinken: ik weet er alles van.
Maar James Joyce schreef zijn mooiste boeken elders,
al zeggen ze dat er, in het aan hem gewijde
museum in Dublin, natuurlijk niet bij,
en Kennedy werd van Amerika president.
Ierland is geen land, het is een eiland,
en zelfs dat niet. Tot grootheid voelt zich niemand
geroepen, gedwee gaat men over straat, God
dankend dat er tenminste weer aardappels zijn.
Wat moest îk mij dan in Dublin verliezen?

Epiloog

Ik, die swingen ging in Londen, Parijs of
Berlijn, stapte - verstandsverbijsteringin -
de kist van Aer Lingus en las zwetend
hoe ik moest handelen in geval van nood.
Vergetelheid dronk ik mij in. Het drankje
tegen angst voor de dood die ik hier niet zocht
vertroostte mijn lijf, en mijn leden deden
of het normaal was om Icarus te zijn.
Beneden mij lag geen stad. Dublin is een gat
tussen bergen van bordkarton, decor voor
dunne drama's zonder heldentenor.
Ik, Icarus, viel. Het hielp niet dat ik riep.
Wie moest mij redden: Ik viel mee. Maar zoals
de zee de zeeman zoet is, was ik tevrêe.