De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 159]

Drie gedichten
Paul Verlaine
(Vertaling Peter Verstegen)

Het huilt in mijn hart

De regen valt zacht op de stad.
(Arthur Rimbaud)

Het huilt in mijn hart
Als op de stad de regen.
Wat voor stemming zo zwart
Neemt bezit van mijn hart?

O zacht regengeluid
Op straat, op de daken!
Voor mijn landerigheid
O dat zingend geluid!

't Huilt zomaar in dit hart
Dat zichzelf niet kan harden.
Wat! Geen die je verraadt?
Dit hart treurt zomaar wat.

Dat is wel 't ergste lijden
Dat ik niet weet waarom,
Liefde of haat, geen van beide,
Mijn hart toch zo moet lijden.

[p. 160]

Het zal een zomerdag..

Het zal een zomerdag vol zonlicht zijn:
De grote zon, die met mijn vreugde heult,
Zal jouw lieftalligheid tussen satijn
En zijde nog lieftalliger doen zijn.

Puur blauwe hemel, als een hoge tent
Die met zijn lange plooien weelderig rilt
Naar ons gezicht, dat blij en bleek ziet van 't
Afwachten, van dit groot geluksmoment.

En als de avond valt en zoele lucht
Strelende met jouw nachthemd spelen zal,
Zullen de sterren met sereen gezicht
Mild glimlachen naar het getrouwde stel.

Schelpen

Schelpen, in de grot ingebed,
Waar wij elkaar in de armen vielen:
Ze hebben elk hun eigenheid.

Eén heeft het purper onzer zielen,
Ontstolen aan ons hartebloed,
Mijn liefdesvuur, jouw liefdesgloed.

Die dáár spiegelt jouw kwijnend smachten,
Je bleekheid als je moe en boos bent,
Omdat mijn ogen om je lachten.

Díe heeft de gratie van je oortje
Mooi nagebootst, en die het roze
Van je nekje, het dikke, korte.

Maar één was er die me deed blozen.