De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 43]

Overgave (een cyclus)
Renée van Riessen

Overgave

hij toch schenkt die hij liefheeft de slaap

I

Een eenzaam lichaam is alleen in bed.
Bij nacht legt het zich neer, geduldig
berust het in zijn ledematen.

Een eenzaam lichaam levert onbeschermd
hebben en houden uit. Het wacht
op slaap, op een geluid dat zich herhaalt,
op een gedachte die het rustig maakt
maar die niet komt. De schapen gaan verdwalen -

en niemand die ze roept. Nu trekken alle angsten
zich samen op zijn huid, die geen
verweer heeft, kwetsbaar, naakt.

II
Neerliggen is een daad van overgave
die elke avond wordt verricht.
Een lichaam geeft het op en wordt
besprongen uit de kieren.

Omsingeld door het duister heft het
geen ogen naar de bergen op.
Het is te laat. Geruis zonder gezicht
spoelt aan. Er speelt nog één gedachte:
dat het de dag niet zien zal. Nooit meer licht.

[p. 44]

Bezwering

Kom deze nacht het lichaam niet bewenen
dat zich vandaag voor je verborgen heeft
het heeft geen aanzien meer.

Het is gereed de aarde los te laten
door zich rondom met aarde te omgeven.
Het is gebalsemd en met doeken overdekt.

Nu wacht het niet met vrees en beven
op wat jij zegt. Het heeft zijn baan
volbracht. Enkel een woord is wet:

het moet de nieuwe morgen af gaan wachten
in ander licht. De bakens zijn verzet.

To the inner citadel

Ik heb me elke nacht voor je verborgen
omdat ik niet kon geven wat ik had.
Je handen waren vreemden en ze zochten
hun wegen in een onbekende stad.

Ik werd een wachter achter stenen muren,
de uitgesleten trappen naar omhoog
vluchtte ik dagelijks op, dan tuurde
ik naar beneden of zich iets bewoog.

Tot ik een torenkamer was geworden
toen spookte het in de verlaten stad.

Wat ik kon redden heb ik opgeborgen,
omdat ik niet kon geven wat ik had.

Het overige moest ik achterlaten
een legioen heeft zich eraan bezat.

[p. 45]

Lichaam

Er loopt een eenzaam lichaam
door de straat.

Gestreeld wordt het niet meer
niet langer aangeraakt
het wordt door niemand
liefdevol bekeken.
Maar spiegelt zich in ruiten
schichtig, bekijkt zichzelf
niet openlijk,
maar heel omzichtig.

Het zoekt een plaats
om heen te gaan
en eindelijk alleen te staan.

Om niet te zijn

Niet - een lichaam
bang alleen te zijn
schaduwen te mijden en berging
te zoeken waar het donker zich verdicht.

Niet - een lichaam
dat schuilt en wegduikt
van zichzelf naar warmte, de vochtige
oksels van de nacht, de plooien van het licht.

En niet te zijn een lichaam
dat om huis en haard te houden
zichzelf verhardt, de wacht betrekt.
Dat lichaam heeft geen huid. Het doet zijn plicht.