De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 35]

Nederlandse poëzie

[p. 36]

[Gedichten J. Eijkelboom]

In de tuin
J. Eijkelboom

1

Soms was het goed en zaten wij bijeen
op aangetaste witte stoelen
afkomstig uit een landelijk café -
weet jij nog hoe dat plaatsje heette?

Leven was toch een kwestie van vergeten.
Wij keken in de ochtendzon
en konden door het dansend zwart
het zondagsblad al niet meer lezen.

Zweet kon zijn gang gaan op het lijf
dat eerder onder dekens lag te broeien.
Bij de Earl Grey spraken wij over
de sierklimop, die donkre bessen droeg
in 't voorjaar, naar zijn aard, zoals
hij straks in 't najaar weer zou bloeien.

[p. 37]

2

Tussen versleten en gescheurde
van groen tot bijna blauw verkleurde
planken bevonden wij ons wèl,
keurden wij goed dat de Japanse kers
maar kort zijn kitsch ten hemel hief.

Wij hadden meer de esdoorn lief,
pseudo-plataan die langzaam groeit,
geen bloesem heeft maar kwistig zaait
als wie niet weet dat hij bestaat
en toch maar doet zoals het moet.

De kind ren speelden in het gras
en wilden dwingend van ons weten
waar ook alweer de Noordpool lag.
Soms was het goed. Het kon althans niet beter.

[p. 38]

In het park

Zoals de schemering de stammen
vervaagt maar zelf nog vager is
zo hangt een dunne groene mist
tussen de nog te volgen takken.

Geen mens dan wij. Hoor onze stappen:
zoals gewoonlijk doelgericht
en tegelijk zo vederlicht.
Zin om te leven klinkt erin
en ook iets van de nieuwe plicht
om oude onrust af te vlakken.

Maar 't is mij liever als verwarring
ons straffe lopen onderbreekt.
Hoor hoe een haan de maan toeschreeuwt.
Zie uit die boom zijn pluimstaart hangen.