De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 71]

Waterproef
Peter Verstegen

Een ziedende rivier; hier kan geen plant
Zich staande houden; aan weerskanten van
Dit water danst de groene haag van 't vloedbos
Onder een schelle hemel die van hitte
Trilt; willoos wordt de drenkeling meegesleurd,
Vechtend om lucht.

Het is geen waterval waar dit geweld
Op aanstuurt; de rivier gaat ondergronds
En trekt hem mee, maar eer hij stikken kan
Mondt hij in zee uit, met het water dat
Hem voerde, en als hij weer bovenkomt
Voelt hij de kolk.

Vlak voor hem draait in een nog wijde boog
Een plat stuk drijfhout waar hij veiligheid
Op vinden wil door zich erop te hijsen;
Het drijfhout blijkt het blad van een bureau,
Blank uitgebeten, nog compleet met poten;
Daardoor stabiel.

Een boomstam dichter bij het middelpunt
Waar alles neergezogen wordt, draait sneller
in een kleinere kring; hij schat de tijd
Die hem nog rest met wat geluk op vijf
Minuten en werktuiglijk zuigt hij zich
Met adem vol.

Dan hoort hij boven het gedaver van
Het water uit een stem: hoog op de rots
Ziet hij haar staan, zij roept zijn naam en wijst
Op een tros touw die aan haar zijde hangt
En die ze neer begint te laten naar
Zijn tollend vlot.

[p. 72]

 

Het touw is lang genoeg en als het op

 

Zijn hoogte is, komt hij half overeind

 

En grijpt het einde vast en zwaait op 't hout

 

In korte rondjes aan die reddingslijn,

 

En zij probeert hem op te hijsen, maar

 

Hij is te zwaar.

 

 

 

En dan heeft zij haar einde om een rots

 

Gesnoerd, en nu moet hij proberen om

 

Te klimmen, maar hij heeft de kracht niet meer.

 

‘Maak je vast aan het touw, dan haal ik hulp,’

 

Roept zij; hij knoopt een lus waar hij zijn armen

 

en hoofd doorsteekt.

 

 

 

't Is net gelukt of onder hem verdwijnt

 

De tafel en nu zwiert hij aan zijn lijn

 

Voor het schuimbekkend water tergend rond,

 

Maar 't water, weet hij, stijgt met het getij,

 

Daarmee de vrees - was van zijn reis droomafwaarts

 

Het open eind.