De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 66]

Drie gedichten
Jean Pierre Rawie

No Second Troy

Ik heb een vrouw bemind, die best
een tweede Troje zou verdienen,
en die door drank en heroïne
onder mijn ogen werd verpest.

Tot ziekbed kromp het liefdesnest,
en ik zou zachtjes willen grienen,
omdat alleen dit clandestiene
sonnetje van ons tweeën rest.

Zo'n veertien regeltjes waarmee je
een tipje van de sluier licht,
wat zout om in de wond te wrijven.

Wat zijn dat toch voor waanideeën,
dat je, verdomd, in een gedicht
‘de dingen van je af kunt schrijven’?

[p. 67]

Allerzielen

Wij raken op het peilloos kwaad
van deze eeuw niet uitgekeken
en zijn ook zelf in staat gebleken
tot schoftenstreken en verraad.

Het heeft geen zin en is te laat
over elkaar de staf te breken,
en dan, wat is dit vergeleken
bij wat ons nog te wachten staat?

Maar, weeskinderen van de tijd,
raken wij nooit het heimwee naar de
geheime zin der dingen kwijt,

die men eenmaal in alles zag,
toen al die doden in de aarde
nog wachtten op de jongste dag.

[p. 68]

Nawoord

Wat is geworden van wat ons
te doen stond en voor ogen zweefde?
Het meeste was vergeefs; aanstonds
zijn wij vergeten dat wij leefden.

Dat wij de wereld niet verlosten
lag voor de hand, maar wat vermocht
het weinige dat elk ten koste
van rust en van geluk bevocht?

Wat geeft het of wij op de tocht
die wij tezamen grafwaarts maakten
allengs meer aan elkaar verknocht
of op elkaar gebeten raakten?

Aanstonds krijgt elk zijn eigen kist
en wordt verbrand of wordt begraven,
en alles wordt weer uitgewist
waar wij hartstochtelijk om gaven.