De Tweede Ronde. Jaargang 1

[p. 149]

Nelly Sachs: gedichten
(vertaling Nini Brunt)

Lijn als
levend haar gespannen
gespannen
in doodsnacht verduisterd
van jou
naar mij.

Geleid
naar de rand
ben ik eroverheen gebogen
dorstend
om het einde van de verten te kussen.

De avond
werpt de springplank
der nacht over het rood
verlengt de landtong
en ik zet mijn voet aarzelend
op de trillende snaar
van de al begonnen dood

Maar zo is de lief de -

(Uit: Flucht und Verwandlung)

[p. 150]

Soms

Soms moet de lantaarn der barmhartigheid
voor de vissen worden neergezet,
waar de vishaak wordt ingeslikt
of het stikken geleerd wordt.

Daar is het gesternte der smarten
rijp geworden voor verlossing.

Of daar,
waar minnenden elkaar pijnigen,
minnenden,
die toch altijd het sterven nabij zijn.

(Uit: Und niemand weiss weiter)

[p. 151]

 

O de nacht van de schreiende kinderen!

 

De nacht van de ten dode gedoemde kinderen!

 

De slaap heeft geen toegang meer.

 

Verschrikkelijke verpleegsters

 

zijn in plaats van de moeders gekomen,

 

hebben de valse dood in de spieren van hun handen geklemd,

 

zaaien hem in de wanden en in de balken -

 

overal broeit het in de nesten der doodsangst.

 

Angst zoogt de kinderen in plaats van moedermelk.

 

 

 

Riep de moeder nog gisteren

 

als een witte maan de slaap nabij,

 

kwam de pop met het weggekuste wangenrood

 

in de ene arm, -

 

kwam het speelgoeddier, levend

 

geworden al in de liefde

 

in de andere arm,

 

nu waait de wind van het sterven,

 

blaast de hemden weg over de haren,

 

die niemand meer zal kammen.

[p. 152]

 

Jullie, de toeschouwers

 

 

 

onder wier blikken gedood werd.

 

Zoals men ook een blik in de rug voelt,

 

Zo voelen jullie ook aan jullie lichaam

 

de blikken der doden.

 

 

 

Hoeveel brekende ogen zullen jullie aanzien

 

als jullie uit de schuilplaatsen een viooltje plukken?

 

Hoeveel smekend geheven handen

 

in de gemartelde verwrongen takken

 

van oude eiken?

 

Hoeveel herinnering groeit in het bloed

 

van de avondzon?

 

 

 

O de ongezongen wiegeliedjes

 

in de avondroep van de tortelduif -

 

velen hadden sterren van de hemel kunnen halen,

 

nu moet de oude waterput het voor hen doen!

 

 

 

Jullie, de toeschouwers,

 

die geen moordende hand hebben opgeheven,

 

maar die het stof niet van jullie nostalgie

 

hebben geschud,

 

die zijn blijven staan, daar, waar zij in licht

 

werd veranderd.

(Uit: In den Wohnungen des Todes)