De Tweede Ronde. Jaargang 1

[p. 145]

Drie gedichten van Rilke
(vertaling Peter Verstegen)

De courtisane

De Venetiaanse zon zal in mijn haar
goud maken dat van alle alchemie
het sluitstuk vormt. Mijn wenkbrauwbogen die
zich welven als de bruggen, zie ze daar

wegbuigen boven 't zwijgende gevaar
van mijn twee ogen - als een reservoir
waarin de zee, langs een geheim circuit,
't getij van de kanalen volgt. Al wie

mij eenmaal heeft gezien, benijdt mijn hond,
omdat mijn hand, die aan geen vlam zich brandt,
mijn niet te kwetsen, rijk getooide hand,
wel eens verstrooid blijft rusten op zijn vacht -.

Knapen - de trots van menig oud geslacht,
gaan als aan gif te gronde aan mijn mond.

[p. 146]

Spaanse danseres

Zoals een zwavelstokje, aangestreken,
rondom trillende tongen uit zal steken
aleer het echt ontvlamt -: zo krijgt haar dans
in't bijzijn van publiek een helle glans,
een hitte die er trillend uit wil breken.

En plotseling is het een vlam die danst.

Zelf zet ze, met één blik, haar haar in brand,
en wervelend, nog onverhoeds gewaagd,
voedt zij die haard van vuur met haar gewaad,
waaruit, als slangen die verschrikt wegwijken,
haar naakte armen waakzaam, klepperend reiken.

En dan, als laat haar 't vuur geen armslag meer,
graait zij het bij elkaar en werpt het neer,
heerszuchtig, met hoogmoedige gebaren,
en kijkt: daar ligt het spartelend ter aarde
en gaat tekeer, nog verre van gedoofd.

Maar zeker van haar zege, met de zoete
groet van een glimlach zelfs, heft zij het hoofd
en stampt het uit, met kleine, harde voeten.

[p. 147]

Archaïsche Apollo-tors

Wij hebben nooit zijn schitterend gezicht
gekend, waarin de oogappels ontbloeiden.
Maar zie zijn tors nog als een blaker gloeien
waarin zijn blik, met een wat bleker licht,

glanzend beklijft. Anders zou ons de boeg
van zijn borst niet betoveren; in 't zacht
draaien der lendenen lonkte dan geen lach
naar 't midden dat zijn mannelijkheid droeg.

Anders was dit stuk steen alleen maar romp
onder de lege, steile schouderstomp,
en zou niet glinsteren als roofdierhuid;

en zou niet als een ster losbarsten uit
zijn grenzen: want met heel zijn wezen ziet
hij hoe jij leeft. Zo dóórgaan kun je niet.