Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 7

[p. 384]

Twee sonnetten
door Henriëtte des Tombe - Drabbe.

Bekentenis.

Futiliteiten! die aan 't groote leven,
Waar gij niet in, maar naast staat, toch kunt geven
Zoo'n schitterglans als soms de zilvergloed
Van diamantgespeel op sneeuw wel doet.

De sneeuw ligt stil en wijd, gelijk het leven:
Één breede massa, diamant-doorweven -
Maar wie heel hoog staat ziet het groote goed,
En 't kleine niet, zooals elk mensch dat moet.

Maar ik heb lief wat om mijn leven draait
Als zand om duintop, waar de wind langs waait,
U, klein gedoe van tallooze ijdelheden,

Die langs het groote, vaste leven gaat,
Gelijk de soeple kant langs zwaar brocaat
Van koninginnekleed om vorstenleden.

[p. 385]

Jeanne d'Arc.

Zooals een vogel, met de teere kracht
Van vogelkeel, zingt in den stillen nacht
Zijn eenzaam lied, als 't bosch ligt in een droom
Van aandacht, en gelijk een zilvren stroom

Door bergland loopt, dringt in den koelen nacht
't Geluid - gansch d'atmosfeer is nog bevracht
Met lentegeur des dags, zooals een vroom
Man die ter kerk geweest is, nog in droom

En vol van 't pasgehoorde huiswaarts keert -
- Zoo als die vogel zingt, door 's levens drang
In hem, zijn blijheid stort in één gezang,

Zoo ging van dit divine kind, beheerd
Door schoonste extaze, in glorieuse reinheid,
Het vlekk'loos leven door der menschen kleinheid.